Basic HTML Version
21
Η Λ Ι Α Κ Η Κ Α Τ Α Ι Γ Ι Δ Α
«Πού είναι τώρα; Στο Τμήμα;»
«Μπα, όχι. Ιδέα δεν έχουμε πού είναι. Είπα στο κέντρο
επικοινωνιών του Τμήματος να βάλουν κάποιον να τη βρει. Δεν
υπήρχε κανείς στην εκκλησία όταν ήρθαν ο Τόμι και ο Φρέντε».
«Οι τεχνικοί τι είπαν;»
«Κοιτάξτε, αλλά μην αγγίζετε».
Το πτώμα κείτονταν στη μέση του διαδρόμου. Η Άννα-Μα-
ρία σταμάτησε λίγο πριν να φτάσει σ’ αυτό.
«Ω, γαμώ τον διάολό μου» της ξέφυγε.
«Αυτό εννοούσα» ακούστηκε ο Σβεν-Έρικ, που στεκόταν
ακριβώς πίσω της.
Η Άννα-Μαρία έβγαλε ένα μικρό κασετόφωνο από την εσω-
τερική τσέπη του πουπουλένιου μπουφάν. Δίστασε για μια
στιγμή. Συνήθιζε να μαγνητοφωνεί τις παρατηρήσεις της αντί
να κρατάει σημειώσεις. Τώρα όμως, ουσιαστικά, δεν ήταν δική
της τούτη η υπόθεση. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μη μιλάει
και να κάνει απλώς παρέα στον Σβεν-Έρικ;
Σταμάτα να περιπλέκεις συνεχώς τα πράγματα, μάλωσε
τον εαυτό της και άνοιξε το κασετόφωνο δίχως να ρίξει ούτε
μια ματιά στον συνάδελφό της.
«Η ώρα είναι πέντε και τριάντα πέντε» είπε στο μικρόφωνο.
«Δεκαέξι, όχι, δεκαεφτά Ιανουαρίου. Βρίσκομαι στην εκκλησία
της Πηγής της Δύναμης και κοιτάζω κάποιον που, απ’ όσο εί-
μαστε σε θέση να γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, είναι ο Βίκτορ
Στράντγκορντ, γνωστός σε όλους ως Παιδί του Παραδείσου.
Ο νεκρός βρίσκεται καταμεσής στον διάδρομο της εκκλησίας.
Φαίνεται πως τον ξεκοίλιασαν κανονικά, γιατί μυρίζει απαίσια
και το χαλί κάτω από το πτώμα είναι μουσκεμένο. Προφανώς
από αίμα, αλλά δύσκολα μπορεί να το επιβεβαιώσει κανείς με
μια πρώτη ματιά, αφού και το χρώμα του χαλιού είναι κι αυτό
κόκκινο. Τα ρούχα του είναι ματωμένα και δεν διακρίνεται
καθαρά η πληγή στην κοιλιά, φαίνεται όμως ότι τμήμα των
εντέρων έχει πεταχτεί έξω, αλλά αυτό θα μας το πει αργότερα