Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα

[ 12 ] μα με αέρα, ήπια κάμποσα ποτήρια ουίσκι ενώ η φίλη μου με φω­ τογράφιζε. Το οινόπνευμα κατέκλυσε τον εγκέφαλό μου και άρχι­ σα να γδύνομαι. Μου συμβαίνει πάντα: όταν είμαι γυμνός και με κοιτούν, μου σηκώνεται. Κι ακόμα περισσότερο όταν με κοιτούν μέσα από το φακό μιας φωτογραφικής μηχανής. Λογικό. Oι φωτο­ γραφίες βγήκαν πολύ καλές: εγώ, στο χιόνι, τελείως γυμνός, με τον πούτσο όρθιο. Η φίλη μου τις τύπωσε σε σέπια και πραγματικά έδειχνα τόσο νέος, με έναν εγωισμό τόσο ερεθισμένο και ελκυστι­ κό, που δεν κατάφερα να αντισταθώ κι έστειλα μία από εκείνες τις φωτογραφίες στην Ανιέτα, ως χριστουγεννιάτικο δώρο. Είμαι αποπλανητής . Το ξέρω. Όπως υπάρχουν αμετανόητοι αλ­ κοολικοί, τζογαδόροι, άνθρωποι εθισμένοι στην καφεΐνη, τη νικο­ τίνη, τη μαριχουάνα, κλεπτομανείς και ούτω καθεξής, εγώ είμαι εθισμένος στην αποπλάνηση. Καμιά φορά, το αγγελάκι που έχω μέσα μου προσπαθεί να μου βάλει φρένο και μου λέει: «Μην είσαι τόσο κάθαρμα, Πεδρίτο. Δεν συνειδητοποιείς ότι κάνεις αυτές τις γυναίκες να υποφέρουν;». Αλλά τότε εμφανίζεται το διαβολάκι με τον αντίλογο: «Εμπρός, συνέχισε. Τις κάνεις ευτυχισμένες, έστω και για λίγο. Κι εσύ είσαι ευτυχισμένος. Μην νιώθεις ένοχος». Είναι μια μανία. Το ξέρω ότι η αποπλάνηση είναι μια μανία σαν όλες τις άλλες. Και δεν υπάρχουν Ανώνυμοι Αποπλανητές. Εάν υπήρ­ χαν, ίσως να μπορούσαν να κάνουν κάτι για την περίπτωσή μου, αν και δεν είμαι σίγουρος. Σίγουρα θα έβρισκα δικαιολογίες για να απο­ φεύγωτις συναντήσεις τους και ναμην χρειάζεται, κάνοντας την καρ­ διά μου πέτρα, να σηκώνομαι μπροστά σε όλους και με το χέρι στη Βίβλο να δηλώνω ψύχραιμα: «Με λένε Πέδρο Χουάν. Είμαι αποπλα­ νητής. Εδώ και είκοσι πέντε μέρες δεν έχω αποπλανήσει κανέναν». ΤονΜάρτιο ήμουν πίσωστην Αβάνα. Πολύ ήρεμος. Ζωγράφιζα.