Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου

28 Χ Ι Λ Ν Τ Α Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ τρώω πολύ φαγητό, δεν θα ζητάω γλυκά, τίποτα δεν θα ζητάω». «Καληνύχτα, Σπύρο. Είμαι πολύ κουρασμένη και πρέπει να κοιμηθώ. Πήγαινε κι εσύ να ξεκουραστείς». «Είσαι κακιά! Σε μισώ, σε μισώ πολύ και θέλω να πεθάνεις!» Η Ιωάννα ξεκλείδωσε την εξωτερική πόρτα της προ- σφυγικής πολυκατοικίας στον Νέο Κόσμο και ανέβηκε με κόπο τη σκάλα. Στον δεύτερο, όπου βρισκόταν το διαμέρισμά της, την υποδέχτηκε το γάβγισμα του Μπου- λούκου, του σκύλου του συνταξιούχου ταχυδρομικού που ζούσε μόνος στο διπλανό διαμέρισμα. Ο κύριος Λιανός, όνομα και πράμα, άνοιξε διακριτικά την πόρτα του και της χαμογέλασε ντροπαλά. «Καλησπέρα, Ιωάννα μου. Συγγνώμη που παραμό- νευα να γυρίσεις, αλλά έχω φτιάξει μπριάμ στον φούρ- νο. Μου περίσσεψε πολύ φαγητό, και είναι κρίμα να πάει χαμένο. Σου έχω βάλει σ’ ένα τάπερ δύο μερίδες για να μην αναγκαστείς να μαγειρέψεις αύριο». «Απόψε θα το τσακίσω το μπριάμ, κύριε Γιάννη! Με έσωσες, δεν είχα μαγειρέψει τίποτα και σκεφτόμουν να τηγανίσω αυγά». «Καλή όρεξη και καλή ξεκούραση, Ιωάννα μου. Πρό- σεχε τον εαυτό σου». Άλλος επίδοξος σωτήρας, σκέφτηκε η Ιωάννα κι αμέ- σως ένιωσε τύψεις. Τι έχω πάθει και αμφιβάλλω για τις προθέσεις των ανθρώπων; αναρωτήθηκε. Ήξερε τι είχε πάθει, ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπη με τη φρίκη που