Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου

27 Ε Ν Ο Χ Ο Σ Μ Ε Χ Ρ Ι Α Π Ο Δ Ε Ι Ξ Ε Ω Σ Τ Ο Υ Ε Ν Α Ν Τ Ι Ο Υ «Σπύρο, άκουσέ με προσεκτικά. Πόσες φορές μού υποσχέθηκες ότι θα πάψεις να με περιμένεις κάτω από το σπίτι μου;» «Δεν είμαι κάτω από το σπίτι σου. Είμαι στη γωνία του δρόμου. Και ήθελα να σε δω». «Με βλέπεις κάθε βδομάδα που έρχεσαι στο Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης και μιλάμε». «Ναι, αλλά εκεί δεν είμαι μόνος μου μαζί σου. Είμα- στε άλλοι πέντε, κι εσύ, κι εγώ». «Πρόσεξέ με, σε παρακαλώ πολύ. Έχω τη δική μου ζωή, κι εσύ έχεις τη δική σου και πρέπει να κάνεις τα δικά σου πράγματα». «Εγώ δεν έχω ζωή». «Όλοι οι άνθρωποι έχουν ζωή». «Δεν μ’ αρέσει η δική μου, θέλω να την αλλάξω, να πάρω άλλη». «Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Πήγαινε τώρα στο σπί- τι σου και θα τα πούμε την Παρασκευή, στις έντεκα το πρωί, όπως κάθε βδομάδα». «Δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου. Δεν είναι το σπίτι μου εκεί, δεν με αγαπάνε». «Οι θείοι σου σε αγαπούν πολύ. Γι’ αυτό δέχτηκαν να σε πάρουν μαζί τους όταν έκλεισε ο ξενώνας». «Γιατί τον έκλεισες τον ξενώνα;» «Σπύρο, ξέρεις καλά ότι δεν τον έκλεισα εγώ. Η κυβέρνηση τον έκλεισε επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για τη συντήρησή του». «Πες τους ότι, άμα τον ανοίξουν πάλι, εγώ δεν θα