Δείξε θάρρος: Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς

ΔΕΙΞΕ ΘΑΡΡΟΣ  Η ΤΥΧΗ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ 32 έλεγε πως κάτι δεν μπορούσε να γίνει, εκείνηαπαντούσε με ήρεμη αυτοπεποίθηση: «Ωστόσο πρέπει ναγίνει».Και ανδενγινόταν–όπως, γιαπαράδειγμα, όταν ένα νοσοκομείοστοοποίο εργαζόταν αρνού- νταν να δεχτεί καθολικούς και εβραίους ασθενείς–, απειλούσε να παραιτηθεί. Το μήνυμά της ήταν ξεκάθαρο. Η εμπειρία που είχε αποκτήσει με τον φόβο τής επέτρεπε να κατανοήσει και να αγαπήσει τους χιλιάδες λαβωμένους και ετοι- μοθάνατουςασθενείςπουφρόντιζε. «Ηδιστακτικότητα, ηαβεβαιό­ τητα, η αναμονή, οι προσδοκίες, οφόβος για τις εκπλήξεις κάνουν περισσότερη ζημιά σε έναν ασθενήαπό κάθε κοπιαστικήάσκηση» έγραφε η Νάιτινγκεϊλ. «Να θυμάστε πως βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό του όλη την ώρα, μάχεται εσωτερικά ενα- ντίον του, διεξάγει ατέρμονες φανταστικές συζητήσεις μαζί του». Ήταν μια μάχη που τη γνώριζε από πρώτο χέρι, και που ήξερε πώς να τους βοηθήσει να την κερδίσουν. Σήμερα, ο καθένας μας δέχεται το δικό του κάλεσμα. Να υπηρετήσει τον συνάνθρωπο. Να αποτολμήσει ένα ρίσκο. Να αντιταχθεί στο κατεστημένο. Να τρέξει προς τον κίνδυνο ενώ οι άλλοι τρέχουν μακριά του. Να σηκώσει το κεφάλι. Να κάνει κάτι που οι άλλοι του λένε πως είναι αδύνατο. Θαυπάρξουν πολλοί λόγοι πουθαμας κάνουν να νιώσουμε σαν να ακολουθούμε τον λάθος δρόμο. Θα υπάρξει απίστευτη πίεση να εκδιώξουμε τις σκέψεις, τα όνειρα, την ανάγκη αυτή από το μυαλόμας. Ανάλογαπούβρισκόμαστε και τι θέλουμε να επιτύχου- με, ηαντίστασηπουθαορθωθεί απέναντί μαςμπορεί ναείναι απλά, λογικά επιχειρήματα… ή και ωμή βία. Ο φόβος θα γίνει αισθητός. Πάντα το κατορθώνει αυτό. Θαμας εμποδίσει όμως ναυπακούσουμε στο κάλεσμάμας; Θα αφήσουμε χωρίς απάντηση την κλήση στο καθήκον;