Ακόμα και τα άγρια σκυλιά (Pocket)

[ 16 ] Φοξ δεν είχε ποτέ λόγο να περάσει το κατώφλι της. Ένα μείγμα από αστυνομικούς, εισαγγελείς, εγκληματολόγους και τελωνειακούς υπαλλήλους που ήταν υπεύθυνοι για το οργανωμένο έγκλημα και την αντιτρομοκρατική. «Πόσους θα καλωσορίσουμε;» Ο Μάξτον τον αγριοκοίταξε: «Ειλικρινά, Μάλκολμ, δεν σκοπεύωνα καλωσορίσω ούτε έναν από δαύτους. Χρειαζόμαστε όμως γραφεία και καρέκλες για πέντ’έξι». «Και υπολογιστές και τηλέφωνα;» «Φέρνουν τα δικά τους. Παρ’ όλα αυτά ζητούν...» ΟΜάξτον έβγαλε μια κόλλα χαρτί από την τσέπη του, την οποία συμβουλεύτηκε επιδεικτικά: «...Eπικουρική υποστήριξη, υποκείμενη αξιολόγησης». «Και αυτό ήρθε από πολύ ψηλά;» «Από τον ίδιο τον αρχηγό». Ο Μάξτον τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε προς τη μεριά του σκουπιδοτενεκέ. «Θα είναι εδώ σε μια ώρα περίπου». «Να ξεσκονίσω λίγο;» «Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς δεν θα έχεις πού να κάτσεις». «Χάνω την καρέκλα μου;» «Και το γραφείο σου». Ο Μάξτον εισέπνευσε και εξέπνευσε δυνατά. «Γι’ αυτό, αν τυχόν υπάρχει κάτι στα συρτάρια σου που δεν θα ήθελες να μοιραστείς...» πρόσθεσε και χαμογέλασε σαρδόνια. «Πάω στοίχημα ότι εύχεσαι να είχες μείνει στο κρεβάτι σου, ε;» «Χειρότερα, κύριε – εύχομαι να είχα μείνει στο Νταντί». * * *