Άγιος ή αμαρτωλός;

I A N R A N K I N 24 γιά. Ο οδηγός του φορτηγού τούς χαιρέτισε με ένα νεύμα, αλλά δεν επρόκειτο να ρωτήσει ποιοι ήταν ή τι δουλειά είχαν εκεί. Η Κλαρκ κρατούσε έναν φάκελο κι αυτό του έφτανε – σήμαινε ότι ήταν κάποιου είδους αξιωματούχοι κι έτσι καλά θα έκανε να τους απέφευγε. «Ο οδηγός είναι καλά;» «Γυναίκα είναι» τον διόρθωσε η Κλαρκ. «Το αυτοκίνητο είναι στο όνομα της Τζέσικας Τρέινορ, με διεύθυνση κάπου στο νοτιοδυτικό Λονδίνο. Είναι στο νοσοκομείο». Ο Ρέμπους έκανε τον κύκλο του αυτοκινήτου. Ήταν χρώ­ ματος εκρού, ούτε ενός χρόνου. Απ’ όσο μπορούσε να δει τα λάστιχα ήταν καινούργια. Το παρμπρίζ είχε γίνει θρύψαλα, η πόρτα του οδηγού και το πορτ μπαγκάζ ήταν ορθάνοιχτα και οι δύο αερόσακοι είχαν ανοίξει. «Και ο λόγος που είμαστε εδώ…;» Η Κλαρκ άνοιξε τον φάκελό της. «Κυρίως επειδή ο πατέρας της έχει σημαντικούς φίλους. Η εντολή ήρθε από πάνω: φροντίστε να μη σας ξεφύγει τίποτε». «Τι μπορεί να μας ξεφύγει;» «Ας ελπίσουμε τίποτε. Αλλά αυτή η περιοχή είναι διαβόη­ τη για τους νεαρούς που τρέχουν με φτιαγμένα αυτοκίνητα». «Αυτή, όμως, δεν είναι νεαρός». «Οδηγεί ανάλογο αμάξι όμως». «Δεν έχω ιδέα από τέτοια». «Νομίζω ότι το Golf ακόμη θεωρείται σπορ σεντάν». Ο Ρέμπους προχώρησε προς το φορτηγό. Ο άνθρωπος από τη μάντρα ξετύλιγε ένα καλώδιο που κατέληγε σε έναν μεγά­ λο γάντζο. Τον ρώτησε πόσα Golf κατέληγαν στην πρέσα. «Αρκετά» παραδέχτηκε. Φορούσε μπλε φόρμα εργασίας γεμάτη γράσο, φθαρμένο δερμάτινο μπουφάν, τα χέρια και τα νύχια του ήταν πεντα­ βρόμικα. Το καπελάκι του μπέιζμπολ στο κεφάλι του ήταν τόσο λερωμένο, που δεν φαίνονταν καν τα γράμματα, ενώ τα πυκνά γένια του που γκρίζαραν έκρυβαν το πιγούνι και τον