Αγιογραφία

28 ΝΊΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΌΠΟΥΛΟΣ συναντούσε εξίσου μεγάλα εμπόδια. Ήτον λες και το σκοτά- δι που είχε αρχίσει να πέφτη εμπόδιζε τις άκρες απ’ τα νή- ματα των συλλογισμών μου να ενωθούν, μπας κι αποκτή- σουν νόημα τα γεγονότα και καταστή φανερός ο σκοπός της νυχτερινής μου εξορμήσεως. Θα μπορούσα μάλιστα να πα- ρομοιάσω την πορεία μου με άτακτη φυγή νυχτερίδας ενώ- πιον απροσδιορίστου κινδύνου. Αρκετές φορές εκόντεψα να τσακιστώ στην ξερολιθιά που ώριζε το πλάτος του δρόμου κι ακόμα να γδάρω το πρόσωπο και τα χέρια μου στα ξερόκλα- δα της αγκορτσιάς που οι κάτοικοι του Θερμού χρησιμοποι- ούσαν ως φυσικό φράχτη. Μια δυο φορές μάλιστα δεν μπό- ρεσα να το αποφύγω. Διότι οι νυχτερίδες είναι συνηθισμένες στο σκοτάδι· ενώ εγώ όχι. Μου επήρε κάμποσην ώρα μέχρι να βρω το σημείο εκεί- νο όπου η μάντρα του Γιωτόπουλου είναι χαλασμένη. Από κουβέντες σκόρπιες των λαλίστατων σε τέτοιες περιπτώσεις χωρικών, είχα οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως ο Γιωτόπουλος είχε κτηματικές διαφορές με τον μπατζανάκη του, κάποιον ονόματι Βλάσση Δρούλια, ο οποίος, για να τον εκδικηθή, του είχε χαλάσει την ξερολιθιά. Κάποιος καλοθελητής είχε σπεύ- σει να ειδοποιήση τον Γιωτόπουλο, ο οποίος συνέλαβε τον μπατζανάκη του επ’ αυτοφώρω, που λένε, και του επιτέθηκε για να τον αποτρέψη. Οι δυο άντρες ήρθαν στα χέρια κι έφτασαν να κυλιούνται παλεύοντας, ώσπου, κάποια στιγμή, ο Δρούλιας βρέθηκε να ’χη το πλεονέκτημα, καθισμένος πά- νω στο στήθος του αντιπάλου του. Επρόλαβε μάλιστα ν’ αρ- πάξη και μια πέτρα από εκείνες που είχε ήδη αποσπάσει από