Αδελφικό

Μελισσινός Στις εφημερίδες βρίσκει κανείς τα πιο παράξενα πράγματα. Πριν από πολλά χρόνια είχα βρει το κουφάρι μιας γάτας. Ήμουν μαθητής ακόμα και είχα ακολουθήσει τον θείο Κί- μωνα, τον μεγαλύτερο αδελφό της μητέρας μου, στη σκο- νισμένη σοφίτα μιας πολυκατοικίας, σ’ ένα στενό πίσω από τη Ροτόντα, όπου φύλαγε το αρχείο του ένας συλλέκτης. Δεν είχα ιδέα τι έψαχνε ο θείος Κίμων. Έπαιρνε αγκαλιές εφημερίδες και τις άφηνε στο πάτωμα, πού και πού ξεφύλ- λιζε μερικές αφηρημένος, κι έπειτα στοίβαζε άλλες από πάνω και φυλλομετρούσε βιβλία απ’ τα ράφια. Σύντομα βαρέθηκα να τον παρατηρώ και βάλθηκα να διαβάζω ένα παλιό Σπάιντερμαν που είχα ξετρυπώσει, προσπαθώντας να αγνοήσω τη μυρωδιά του πολυκαιρισμένου χαρτιού, ώσπου ξαφνικά τον άκουσα να αναφωνεί έκπληκτος. Πετάχτηκα κι έτρεξα κοντά του. Σκόρπια φύλλα εφημερίδων γύρω από τα πόδια του και το βλέμμα στυλωμένο σε ένα γκρίζο, ψόφιο ζώο. «Βρε, την καημένη» έκανε ξεφυσώντας. «Γάτα. Αναρω-