Τα χρόνια της αθωότητας

[ 9 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠPΩTO Έ να βράδυ του Ιανουαρίου στις αρχές της δεκαετίας του 1870 η ΚριστίνΝίλσον τραγουδούσεΦάουστ στηνΑκαδηµία τηςΜου- σικής στη Νέα Υόρκη. Μόλοπουήδησυζητιότανηανέγερσηενός καινούργιουµεγάρου Όπερας, το οποίο θα συναγωνιζόταν σε κόστος και µεγαλείο εκείνα των µεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, κάπουµακριάστηµητρό- πολη «πάνω από την 40ή Οδό», ο κόσµος της µόδας ήταν ακόµη ικανοποιηµένος να συγκεντρώνεται κάθε χειµώνα στα φθαρµένα κόκκινα και χρυσά θεωρεία της παλιάς Ακαδηµίας. Οι συντηρητικοί τη λάτρευαν γιατί ήταν µικρή και άβολη, και έτσι κρατούσαν απέξω τους «καινούργιους ανθρώπους» που τρόµαζαν αλλά συνάµα γοή- τευαν τηΝέαΥόρκη. Οι συναισθηµατικοί ήταν αφοσιωµένοι σε αυτή για το ιστορικό της παρελθόν και οι µουσικοί για την εξαιρετική της ακουστική, που πάντα ήταν τόσο προβληµατική σε αίθουσες κατα- σκευασµένες για να ακούγεται µουσική. Ήταν η πρώτη εµφάνιση τηςΜαντάµΝίλσον ετούτο το χειµώνα, και όλοι όσους οηµερήσιοςΤύπος είχε κιόλας συνηθίσει νααποκαλεί «εκπληκτικά λαµπρόακροατήριο» είχαν συγκεντρωθεί να την ακού- σουν, περνώντας µέσα από τους γλιστερούς, χιονισµένους δρόµους µε ιδιωτικές τετράτροχες άµαξες, µε ευρύχωρα οικογενειακά λαντό και µε πιο ταπεινά αλλά πιο βολικά «Καφετιά κουπέ». Η άφιξη στην Όπεραµε έναΚαφετί κουπέ ήταν σχεδόν εξίσου τιµητικήµε την άφι- ξη µε ιδιωτική άµαξα. Και η αναχώρηση µε τον ίδιο τρόπο είχε το τεράστιο πλεονέκτηµα να σου επιτρέπει (µε µια παιχνιδιάρικη ανα-