Τσάι στη Σαχάρα

Τ Σ Α Ϊ Σ Τ Η Σ Α Χ Α Ρ Α 23 «Δεν θες να το ακούσεις!» γέλασε εκείνος. «Θα σου το πω όμως έτσι κι αλλιώς». Η τελευταία φράση ειπώθηκε με κάποια αγριάδα, η οποία έδειχνε προσποιητή στην επιφά­ νεια, όμως όταν η Κιτ τον κοίταξε, ένιωσε στην πραγματι­ κότητα τη βιαιότητα που έκρυβε. Δεν ξεστόμισε λοιπόν τα κοροϊδευτικά λόγια που ήταν έτοιμη να πει. «Θα είμαι σύντομος» είπε χαμογελώντας. «Ξέρω ότι μου κάνεις χάρη που το ακούς, αλλά δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου μονάχα με τη σκέψη. Ήταν μέρα κι εγώ βρι­ σκόμουν σ’ ένα τρένο που επιτάχυνε συνεχώς. Είπα μέσα μου: ‘‘Θα καταλήξουμε στην αγκαλιά ενός μεγάλου κρε­ βατιού, με σεντόνια που θα υψώνονται σαν βουνά’’». Ο Τάνερ είπε πονηρά: «Καλύτερα να συμβουλευτείς τον Τσιγγάνικο Ονειροκρίτη της Μαντάμ ΛαΧίφ». «Σκάσε. Και σκέφτηκα ότι, αν ήθελα, θα μπορούσα να ξαναζήσω – να αρχίσω ξανά από την αρχή και να φτάσω πάλι στο σήμερα, ζώντας ακριβώς την ίδια ζωή μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια». Η Κιτ έκλεισε τα μάτια της ενοχλημένη. «Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε εκείνος. «Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά άκομψο και εγωιστικό να συνεχίζεις, όταν γνωρίζεις πόσο πληκτικό είναι για μας». «Μα αφού το διασκεδάζω τόσο πολύ». Χαμογέλασε πλα­ τιά. «Και πάω στοίχημα ότι ο Τάνερ επιθυμεί να το ακούσει. Έτσι δεν είναι;» Ο Τάνερ χαμογέλασε. «Τα όνειρα είναι η αδυναμία μου. Ξέρω απέξω τον Ονειροκρίτη».