Το βαμμένο πέπλο

| 27 1 T ης ξέφυγε μια κραυγή έκπληξης. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε εκείνος. Tο δωμάτιο ήταν σκοτεινό με κλειστά τα παντζούρια, αλλά παρ’ όλα αυτά εκείνος είδε το πρόσωπό της να σαστίζει ξαφ- νικά από φόβο. «Κάποιος δοκίμασε μόλις τώρα ν’ ανοίξει την πόρτα». «Μπορεί να ήταν η άμα 1 ή κάποιο από τα παιδιά». «Δεν έρχονται ποτέ τέτοια ώρα. Ξέρουν ότι κοιμάμαι πάντα μετά το τιφίν 2 ». «Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;» «Ο Γουόλτερ» ψιθύρισε εκείνη με χείλη που έτρεμαν. Του έδειξε τα παπούτσια του. Εκείνος έκανε να τα φορέσει, αλλά ο πανικός της ήταν μεταδοτικός και η νευρικότητα τον έκανε αδέξιο· χώρια που τον στένευαν λίγο. Ξεφυσώντας από ανυπομονησία, εκείνη του έδωσε ένα κόκαλο για τα παπού- 1 Υπηρέτρια στην Άπω Ανατολή. 2 Μεσημεριανό γεύμα.