Το όνομά μου είναι Σάιλοκ

| 1 1 | Ένα Είναι μια από αυτές τις μέρες του Φεβρουαρίου στον βορ- ρά της Αγγλίας που καλύτερα-να ’σαι-νεκρός-παρά-ζωντανός, με το φως να ξεμυτίζει ανάμεσα σε ουρανό και γη σαν μέσα από σχισμή γραμματοκιβωτίου, ο ουρανός ο ίδιος απίστευτα βαρε- τός. Σκηνικό ακατάλληλο για τραγωδία, ακόμα κι εδώ που ησυ- χάζουν οι νεκροί.Δυο άντρες βρίσκονται στο νεκροταφείο,απα- σχολημένοι με καθήκοντα της καρδιάς. Έχουν το κεφάλι σκυμ- μένο. Αν θες ν’ αποφύγεις τη φαρσοκωμωδία σ’ αυτά τα μέρη, είσαι υποχρεωμένος να τα βάλεις με τον καιρό. Σημάδια αυτής της προσπάθειας είναι χαραγμένα στο πρό- σωπο του πρώτου από τους πενθούντες, ενός μεσήλικα με αβέ- βαιο παράστημα, που άλλοτε περπατάει υπεροπτικά με το κε- φάλι ψηλά κι άλλοτε προχωράει σκυφτός,σαν να μη θέλει να τον δουν.Το στόμα του συσπάται παραπειστικά κι αυτό∙ τη μια στιγ- μή τα χείλη του συστρέφονται χλευαστικά, την επόμενη χαλα- ρώνουν μισάνοιχτα,τόσο ευάλωτα στα χτυπήματα όσο τα φρού- τα του καλοκαιριού. Είναι ο Σάιμον Στρούλοβιτς — ένας πλού­ σιος, ευέξαπτος, ευαίσθητος φιλάνθρωπος, που οι εμμονές του έρχονται και παρέρχονται: μια ξεχωριστή συλλογή παλαιών Βί-