Το μέλι το θαλασσινό

14 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ πολύ λιγότερες, αλλά ποιος μετράει τις λεμονιές όταν είναι δέκα χρονών; Ήταν έναΠάσχα που ξεχάστηκε μέσα στονΜάη. Σ’ ένανΜάη- αφετηρία για πρωτόγνωρα συναισθήματα, συμπεριφορές και κατα- στάσεις. Όλων τους. Τότε ξετυλίχτηκε ένα κουβάρι που κανείς δεν ήθελε να αγγίξει. Ή δεν ήξερε πώς. Και ύστερα ξανατυλίχτηκε με αγάπη. Αφού πέρασε μέσα από τον πόνο. Γιατί αυτά πάνε σχεδόν πάντα μαζί, τότε το έμαθε και έγινε λίγο πιο σοφή. Άνοιξη λοιπόν και με μαλλιά αχτένιστα, φόρεμα που άστραφτε στον ήλιο σαν διαφήμιση απορρυπαντικού και γδαρμένα γόνατα –δεν ήταν δα και το πιο φρόνιμο κοριτσάκι της τάξης της– έτρεχε και έκλαιγε ανάμεσα στις ανθισμένες λεμονιές. Αυτό της έλεγαν να κά- νει το πείσμα και ο θυμός της. Επίσης έτσι είχε δει σ’ ένα έργο στην τηλεόραση να τρέχει μια πανέμορφη ξανθιά ηθοποιός όταν χώρισε με τον καλό της. Και το κυριότερο; Μ’ αυτό τον τρόπο ανέμιζε περισσότερο το φουστάνι της – και της άρεσε να το βλέπει γυρνώ- ντας το κεφάλι της πίσω, με κίνδυνο να πέσει και να ξανασημαδέψει τα αδύνατά της γόνατα. Α, ρε μάνα. Πόσες φορές δεν μου είπες ότι μια όμορφη κοπέλα είναι κρίμα να έχει σημάδια στα γόνατα; Η μίνι φούστα είχε μόλις ανατείλει και ο πανικός εστιαζόταν στην εμφάνιση των γονάτων. Πού να φανταζό- μασταν πως σύντομα οι φούστες θα ανέβαιναν ακόμη παραπάνω. Δεν θυμάται πια τι ώρα ήταν, όμως είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ήπιε το γάλα της –αλλιώς μετρούσε ο χρόνος τότε–, το ήπιε με τα απαραίτητα κλάματα και απειλές και έφαγε τη μισή φέτα με βούτυρο. Την άλλη μισή την είχε ταΐσει, κρυφά εννοείται, στον αλλήθωρο σκύλο του παππού της, τον Έκτορα.

RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=