Το δωμάτιο του Τζοβάνι

να χαζεύει τους άντρες. Έτσι τη γνώρισα, σ’ ένα μπαρ του Σεν Ζερμέν ντε Πρε, έπινε και χάζευε, και γι’ αυτό μου άρεσε, σκέφτηκα πως θα ήταν καλή παρέα για διασκέδαση. Έτσι άρ- χισε αυτή η ιστορία, αυτό σήμαινε για μένα και τίποτε άλλο. Αμφιβάλλω και τώρα, παρ’ όλα όσα έγιναν, αν σήμαινε πραγ- ματικά για μένα τίποτα περισσότερο. Κι ούτε και για κείνη νο- μίζω να σήμαινε πραγματικά τίποτα περισσότερο — τουλάχι- στον όχι μέχρι που έκανε εκείνο το ταξιδάκι στην Ισπανία, κι όταν βρέθηκε εκεί πέρα, μόνη της, άρχισε, ίσως, να ανα- ρωτιέται αν αυτό που ήθελε ήταν να περάσει όλη της τη ζωή πίνοντας και χαζεύοντας τους άντρες. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ήταν ήδη πολύ αργά. Ήμουν ήδη με τον Τζοβάνι. Προτού φύ- γει για την Ισπανία τής είχα ζητήσει να με παντρευτεί. Κι εκεί- νη έβαλε τα γέλια, γέλασα κι εγώ, αυτό, όμως, έκανε με κά- ποιον τρόπο πιο σοβαρή την υπόθεση για μένα, και επέμει- να. Κι ύστερα είπε ότι ήθελε να φύγει, να πάει κάπου και να το σκεφτεί. Κι εκείνη την τελευταία νύχτα που ήταν εδώ, την τελευταία φορά που την είδα, καθώς ετοίμαζε τη βαλίτσα της, της είπα ότι κάποτε την είχα αγαπήσει και έπεισα τον εαυτό μου γι’ αυτό. Αναρωτιέμαι όμως αν την αγάπησα. Σίγουρα εί- χα στο μυαλό μου τις νύχτες μας στο κρεβάτι, εκείνη την πε- ρίεργη αθωότητα και εμπιστοσύνη, που δεν θα ξαναϋπάρξει πια, και που έκανε τις νύχτες εκείνες τόσο θεσπέσιες, τόσο ξεκομμένες από το παρελθόν, το παρόν και οτιδήποτε μελ- λούμενο, τόσο ξεκομμένες, τελικά, από τη ζωή μου, αφού δεν χρειαζόταν να αναλάβω γι’ αυτές καμιά ευθύνη εξόν από την καθαρά μηχανική. Κι αυτές οι νύχτες συντελούνταν κάτω από έναν ξένο ουρανό, κανένας δεν μας έβλεπε, καμιά ποινή δεν [ 15 ]