Το δεξί χέρι

31 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι αυτός ο άνθρωπος ένιωσα κάτι να με μαγνητίζει. Αυτός δεν γελούσε ούτε έβγαζε την αύρα του πολυάσχολου που έχει για όλα κάτι να πει. Το αυστηρό του βλέμμα με έκανε να θέλω να τον γνωρίσω και να του εκμυστη­ ρευτώ πράγματα για τη ζωή μου. Κι ένα λοξό μειδίαμα στην έκφρασή του μεγάλωνε την επιθυμία να του μιλή­ σω. Μερικοί άνθρωποι το έχουν αυτό, είναι μια δύναμη που δεν ξέρω πώς να τη χαρακτηρίσω. Η παρουσία τους και μόνο σε καλεί να ανοιχτείς. Τον ρώτησα τι ζώδιο είναι, αλλά εκείνος απέφυγε επιδέξια να μου πει. Πόσο έμοιαζαν με τη Σωτηρία! Μετά δήλωσα ειλικρινά ενθου­ σιασμένος με το έργο στον τοίχο, λέγοντας ότι αυτή η συγκεκριμένη γέφυρα ήταν μακράν η αγαπημένη μου για πολλούς λόγους, και ζήτησα να δω κι άλλα έργα του. Επειδή δεν είχε ιστοσελίδα, μου έδωσε μια φθαρμένη κάρτα του, που έβγαλε από το πορτοφόλι, και μου πρό­ τεινε να επικοινωνήσω μαζί του μέσω ιμέιλ για να μου στείλει δείγμα της δουλειάς του. Το τάιμινγκ ήταν εξαι­ ρετικό και, καθώς καιγόμουν να μιλήσω σε κάποιον, αποφάσισα να του γράψω μια πρώτη επιστολή.