Το δεξί χέρι

30 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ της. Έλεγε ότι τη χαλάρωνε ο καπνός. Η ευθύνη πάντως την είχε ανανεώσει και την είχε ωριμάσει απότομα, δεν ήταν πια το κορίτσι των φοιτητικών μου χρόνων, ήταν μια ελκυστική και δυναμική γυναίκα που πρόβαρε τον σημαντικότερο ρόλο της ζωής της. Προφανώς είχε ξεκι­ νήσει και εντατικό γυμναστήριο. Μου φάνηκε επίσης τότε και ελαφρώς εξαρτημένη από το «έξυπνο» ρολόι της, νομίζω ότι το συμβουλευόταν λίγο περισσότερο από το κανονικό. Αμέσως μετά την αγκαλιά μας ανέθεσε στον Παραστατάκη να με ξεναγήσει στα γραφεία, να μου γνωρίσει τους συνεργάτες και να μου δώσει κατευ­ θυντήριες γραμμές σε σχέση με το πρόγραμμα. Βασική μου συνεργάτιδα, εκτός του Παραστατάκη, θα ήταν ένα άλλο γελαστό πρόσωπο, η εικοσιεξάχρονη Μαρία Κού­ για. Σε παιδική χαρά είχα έρθει, όχι σε κομματικό επι­ τελείο, σκεφτόμουν. Αν και χρειαζόμουν κάποιον χρόνο προσαρμογής, κανείς εκεί μέσα δεν έδειχνε να το συμμερίζεται. Από την πρώτη κιόλας στιγμή μού μιλούσαν όλοι σαν να ήμουν ανέκαθεν ένα κανονικό μέλος της ομάδας. Δεν βρήκα άλλη ευκαιρία να τη δω ξανά εκείνη τη μέρα. Στον λίγο ωστόσο χρόνο που μου διέθεσε πρόλαβε να μου δείξει το γραφείο της, στον κεντρικό τοίχο του οποίου είχε κρεμάσει έναν ευμεγέθη πίνακα που απει­ κόνιζε ιμπρεσιονιστικά την Pont des Arts, και να μου συστήσει τον δημιουργό του έργου, που βρισκόταν τυ­ χαία στον χώρο και δεν ήταν άλλος από τον άντρα της, τον Άγγελο. Από τη στιγμή που μου έδωσε το χέρι του