Η στενή πύλη

I Ά λλοι μπορεί να την είχαν κάνει βιβλίο. Εγώ όμως την ιστορία που θα διηγηθώ εδώ έβαλα όλες μου τις δυνά- μεις να τη ζήσω και τα ψυχικά μου αποθέματα εξαντλήθη- καν. Θα γράψω λοιπόν όσο πιο απλά γίνεται τις αναμνήσεις μου, και, αν σε ορισμένα σημεία έχουν ξεθωριάσει, δεν πρό- κειται να επινοήσω τίποτα για να τις ανασκευάσω ή για να συμπληρώσω τα κενά. Η προσπάθεια που θα κατέβαλα για να τις εξωραΐσω θα μου στερούσε την ύστατη απόλαυση που ελ- πίζω να νιώσω γράφοντάς τες. Δεν είχα κλείσει τα δώδεκα όταν έχασα τον πατέρα μου. Η μη- τέρα μου, την οποία τίποτα πλέον δεν κρατούσε στη Χάβρη όπου ο πατέρας μου είχε εγκατασταθεί ως γιατρός, αποφάσι- σε να μετακομίσουμε στο Παρίσι, κρίνοντας ότι αυτό θα ήταν καλύτερο για τις σπουδές μου. Νοίκιασε κοντά στους Κήπους του Λουξεμβούργου ένα μικρό διαμέρισμα, το οποίο ήρθε να μοιραστεί μαζί μας η μις Άσμπερτον. Η μις Φλώρα Άσμπερ- τον, η οποία δεν είχε πια κανένα συγγενή, υπήρξε αρχικά δα- σκάλα της μητέρας μου, στη συνέχεια συνοδός της και τελικά φίλη της. Εγώ μεγάλωνα μαζί με αυτές τις δυο γυναίκες που είχαν το ίδιο γλυκό και θλιμμένο ύφος και τις οποίες δεν μπο- ρώ να φέρω στο μυαλό μου παρά μόνο ντυμένες στα μαύρα. [ 9 ]