SOS Κρυπτόζωα: Το τελευταίο γιέτι

7 Ήταν πολύ πιο ψηλός και γεροδεμένος από τη Σάιλα και είχε αποτυπωμένο στα χείλη του το σαρκαστικό χαμό- γελο αυτού που το ευχαριστιέται με την ψυχή του να πα- ριστάνει τον καμπόσο. «Εγώ... Εγώ...» κόμπιασε η Σάιλα. «Μάλλον εννοείς εμείς !» αναφώνησε η Βάιολετ, ενώ έπαιρνε θέση δίπλα της. Το σαρκαστικό χαμόγελο εξαφανίστηκε απ’ το πρόσω- πο του αγοριού, λες και κάποιος το είχε σβήσει με μια γό- μα. Γιατί η Βάιολετ όχι μόνο ήταν τόσο ψηλή και γεροδεμένη όσο αυτός, αλλά ακριβώς πριν από μια στιγμή είχε μαζέψει απ’ το έδαφος ένα μεγάλο ραβδί. «Στρίβε!» του είπε κουνώντας το απειλητικά. «Νταή!» Όταν το αγόρι απομακρύνθηκε με την ουρά στα σκέλια προς την κατεύθυνση του Ρίτζεντς Κάναλ, η Σάιλα άγγιξε το χέρι της Βάιολετ. «Μπορείς να πετάξεις το ραβδί τώρα». Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα γελάκι. «Έπρεπε να σ’ έβλεπες! Το ύφος σου ήταν πραγματικά τρομακτικό! Έλα, βοήθησέ με να ανέβω στο δέντρο, το ψιψινάκι θα είναι τρομοκρατημένο και δεν πιστεύω ότι θα καταφέρει να κατέβει μόνο του». Η Βάιολετ τη βοήθησε κι έμεινε να την κοιτάζει καθώς, έχοντας καβαλήσει ένα κλαδί, πλησίαζε τον γάτο. Ήταν ένας παχύς γάτος με κόκκινο τρίχωμα. Για την ακρίβεια, περισσότερο κι από παχύς, ήταν μεγαλόσωμος. Ένας καλοθρεμμένος γάταρος, με πονηρό ύφος, που δεν έμοιαζε καθόλου φοβισμένος. Προτού η Σάιλα καταφέρει να τον πλησιάσει, έγλειψε Ένας παχύς γάτος κι ένα συννεφάκι ομίχλης