SOS Κρυπτόζωα: Το τελευταίο γιέτι

6 κε αν ήταν αρκετά σαφής ορίζοντάς της το σημείο του ραντεβού. Ίσως έπρεπε απλώς να της είχε δώσει τη διεύ- θυνση του σπιτιού. Αλλά της είχε φανεί πιο σίγουρο να την περιμένει στα μισά του δρόμου, στην κορυφή του λόφου, απ’ όπου ξεχώριζε η μεγάλη κλούβα για τα πουλιά του Ζωολογικού Κήπου του Λονδίνου. Η Βάιολετ, καθισμένη οκλαδόν στο χορτάρι, άρχισε να παιδεύει τα μακριά μαλλιά της. Έτσι έκανε πάντα όταν την αναστάτωνε κάτι. Έπιανε ένα τσουλούφι, το έστριβε ανάμεσα στα δάχτυλα, το έφερνε στα χείλη της και... «Έι!» Η Βάιολετ σηκώθηκε απότομα. Είχε αναγνωρίσει τη φωνή της Σάιλα Ράο. Μόνο που η συμμαθήτριά της, αντί να κατευθυνθεί προς το μέρος της, είχε πάρει ένα μονο- πάτι που έκανε ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους θάμνους και κα- τέληγε στα ριζά ενός μεγάλου δέντρου. «Έι! Σ’ εσένα μιλάω!» Μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η Βάιολετ κα- τάλαβε τι συνέβαινε. Στο δέντρο είχε βρει καταφύγιο ένας γάτος. Και στις ρίζες του ένα παιδί, που φορούσε ένα μαύ- ρο δερμάτινο μπουφάν, τον πετροβολούσε. Η Βάιολετ εκσφενδονίστηκε στο μονοπάτι, κάνοντας το χαλίκι να τιναχτεί απ’ όλες τις μεριές. Πήδηξε πάνω από ένα παγκάκι, έκοψε μέσα από ένα σωρό θάμνους και βρέθηκε πίσω απ’ τη Σάιλα αρκετά έγκαιρα για να ακού- σει τα τελευταία της λόγια. «Έι! Αν δεν αφήσεις ήσυχο τον γάτο, εγώ...» «Εσύ τι;» γρύλισε το αγόρι.