Germania: Σκοτεινό Βερολίνο (pocket)

[ 14 ] Ο ξένος δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ένας άντρας της Γκεστάπο. Από την πείρα που είχε ο Οπενχάιμερ με τον βερολι­ νέζικο υπόκοσμο ήξερε ότι κανένας φυσιολογικός διαρρήκτης δεν θαέμπαινεσε ένα εβραϊκόσπίτι * και ύστεραθαπερίμενε, καπνίζοντας ανέμελα, ώσπου τα θύματά του να ξυπνήσουν και να τον αντιλη­ φθούν. Τα ήξερε καλά οΟπενχάιμερ τα πελατάκια του . Την εποχή που υπηρετούσε στην αστυνομία αυτό ήταν ένα ρητό που το επαναλάμ­ βαναν τακτικά οι συνάδελφοί του. Κανένας κλέφτης δεν θα διακιν­ δύνευε να μπει στο ραντάρ της Γκεστάπο για λίγες ψωροδεκάρες. Διότι οι άντρες της Γκεστάπο θεωρούσαν ότι ήταν αποκλειστικά δικό τους προνόμιο να χτυπούν και να ληστεύουν τους Εβραίους ενοίκους αυτών των σπιτιών. Αν και τους τελευταίους μήνες είχαν σταματήσει οι κατ’ οίκον έρευνες, ο Οπενχάιμερ είχε πολύ έντονη την ανάμνηση. Στις επιχειρήσεις αυτές συμμετείχαν πολλοί άντρες της Γκεστάπο. Ήταν απολύτως φυσιολογικό να χτυπούν τους ενοί­ κους στο πρόσωπο, να τους φτύνουν και να τους λούζουν στις βρι­ σιές. Όμως αυτός ο άνθρωπος είχε έρθει μόνος του, με κάθε μυστι­ κότητα. Αυτό ήταν εξαιρετικά κακό σημάδι. Όταν οι άντρες της Γκεστάπο γάβγιζαν, ήξερες περί τίνος πρόκειται. Όμως όταν ήταν σιωπηλοί, όλα ήταν πιθανά. Για μια ατέλειωτη στιγμή είχαν κοκαλώσει όλοι στις θέσεις τους, οΟπενχάιμερακίνητος στο κρεβάτι του, ηΛίζαδίπλα του και ο ξένος ακουμπισμένος στο κάσωμα της πόρτας. Ύστερα αντήχησε ηφωνή * Judenhaus: έτσι ονομάζονταν επισήμως, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, τα οικήματα Εβραίων ιδιοκτητών, όπου, σε μικρό χώρο και κάτω από κακές συνθήκες, εξαναγκάζονταν να στεγάζονται γερμανοί πολίτες εβραϊ­ κής καταγωγής, για να εξοικονομηθεί χώρος για τους καθαρόαιμους Γερ­ μανούς. (Σ.τ.Μ.)