Σκοτεινός κήπος

12 T A N A F R E N C H ρίσω– ή μια πλάγια αχτίδα του απογευματινού ήλιου να πέφτει υπό τη σωστή γωνία, για να χαθώ και πάλι στη μαγεία του. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τηλεφώνησα στα ξαδέρφια μου για να ρωτήσω σχετικά μ’ αυτό. Κόντευαν Χριστούγεννα και ήμουν ελαφρώς μεθυσμένος από το ζεστό κρασί που είχα πιει σε κάποιο απαίσιο επαγγελματικό πάρτι, αλλιώς δεν θα τους είχα καλέσει, τουλάχιστον όχι για να τους ζητήσω την άποψή τους, ή τη συμβουλή τους, ή ό,τι, τέλος πά­ ντων, νόμιζα πως αναζητούσα εκείνη τη στιγμή. Η Σουζάνα ήταν ολοφάνερο ότι έβρισκε την ερώτησή μου χαζή. «Λοιπόν, ναι, προφανώς ήμασταν τυχεροί. Ήταν απίθανο μέρος». Κι όταν δεν σχολίασα τίποτα: «Αν έχεις αρχίσει να κολλάς μ’ όλα αυ­ τά» –ήχος ψαλιδιού που έκοβε επιδέξια μακριές λωρίδες χαρ­ τιού, γλυκές ζωηρές φωνές παιδικής χορωδίας στο βάθος, προ­ φανώς τύλιγε δώρα– «εγώ στη θέση σου δεν θα το έκανα. Ξέρω πως είναι πιο εύκολο να το λες, όμως, Τόμπι, σοβαρά τώρα, ποιος ο λόγος να τα σκαλίζεις ύστερα από τόσα χρόνια; Βέβαια, εσύ θα κάνεις το δικό σου». Ο Λεόν, ο οποίος στην αρχή έδειχνε πραγματικά χαρούμενος που με άκουγε, αμέσως σφίχτηκε: «Και πού να ξέρω εγώ; Λοιπόν, μια και μιλάμε, ήθελα να σου στείλω μέιλ, σκέφτομαι να έρθω για λίγο το Πάσχα, θα είσαι…». Όταν έγινα κάπως εριστικός και απαίτησα απάντηση, παρότι ήξερα πολύ καλά ότι δεν είναι ο σωστός τρόπος να χειριστεί κανείς τον Λεόν, εκείνος έκανε πως δεν είχε καλό σήμα και μου το ’κλεισε. Κι όμως, κι όμως. Έχει σημασία. Έχει, όπως βλέπω τώρα τα πράγματα –ό,τι αξία και να ’χει σ’ αυτό το σημείο–, περισσό­ τερη σημασία από καθετί. Μου πήρε τόσο πολύ ν’ αρχίσω να σκέφτομαι τι είναι η τύχη, πόσο σιωπηρά και θαυμάσια παρα­ πλανητική, πόσο ανεξάντλητα στρεβλή και περιελισσόμενη στους κρυφούς της κόσμους, αλλά και πόσο θανάσιμη είναι. ***