Σκοτεινός κήπος

1 Π άντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου κατά βάση τυχερό. Δεν εννοώ ότι είμαι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που διαλέγουν σε μια παρόρμηση της στιγμής αριθμούς που κερδί­ ζουν εκατομμύρια στο λότο ή χάνουν στο τσακ αεροπλάνα που πέφτουν χωρίς επιζώντες. Εννοώ απλώς ότι στη ζωή μου δεν είχα κάποια από τις τυπικές ατυχίες για τις οποίες ακούς. Δεν με κακοποίησαν ως παιδί, ούτε έπεσα θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Οι γονείς μου δεν χώρισαν ούτε πέθαναν ούτε ήταν εξαρτημένοι, ούτε καν είχαν σοβαρές διαφωνίες. Καμία από τις κοπέλες μου δεν με απάτησε –τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω–, ού­ τε με παράτησε προκαλώντας μου κάποιο τραύμα. Δεν με χτύ­ πησε ποτέ αυτοκίνητο και η πιο βαριά ασθένεια που πέρασα ήταν η ανεμοβλογιά. Ούτε σιδεράκια δεν χρειάστηκε να βάλω. Όχι ότι αφιέρωνα ποτέ χρόνο στο να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όταν όμως περνούσαν από το μυαλό μου άφηναν μια ικανοποιη­ τική αίσθηση ότι όλα πήγαιναν ακριβώς όπως θα ’πρεπε. Και, φυσικά, υπήρχε το Σπίτι του Κισσού. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να με πείσει, ακόμα και τώρα, ότι ήμουν oτι­ δήποτε άλλο από τυχερός που το είχα. Το ξέρω ότι το θέμα δεν είναι τόσο απλό και γνωρίζω τους λόγους και στην παραμικρή τους, την πιο μύχια λεπτομέρεια. Μπορώ να τους παρατάξω ωραία ωραία σε μια γραμμή, ευδιάκριτους και ρουνικούς σαν μαύρα κλαδάκια στο χιόνι, και να τους κοιτάζω ώσπου να πείσω σχεδόν τον εαυτό μου. Αρκεί όμως ένα ανεπαίσθητο ίχνος της σωστής μυρωδιάς –γιασεμί, καπνιστό μαύρο τσάι, το παλιομο­ δίτικο εκείνο σαπούνι που ποτέ μου δεν κατάφερα να προσδιο