Η πρώτη εμφάνιση

[ 13 ] Παρά τη θέλησή μου Π οτέ μου δεν συμπάθησα τον Πρόκο. Και δεν είμαι ο μόνος. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στην Αθήνα, εκείνοι του­ λάχιστον που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, τρέφουν για τοάτομό του ανάλογααισθήματα. Ηπολιτεία του, μιασειράαπό βυζαντινές μηχανορραφίες και ανθρωποφαγίες, δεν του επέ­ τρεψε νααποκτήσει αληθινούςφίλους. Και είναι αρκετά έξυπνος –αρκετά πονηρός μάλλον– ώστε να έχει επίγνωση. Ως εδώκανέναπρόβλημα. Ανέκυψε όμως από τηστιγμήπου ήρθε να δουλέψει στην Ώρα – απλός συντάκτης πρώτα, αρχισυ­ ντάκτης κατόπιν, διευθυντής σήμερα. Αν τον συναντούσες στον δρόμο παλαιότερα, μπορούσες να στρέψεις το βλέμμα σου αλ­ λού, να κάνεις πως δεν τον είδες – στη χειρότερη περίπτωση να ξεμπερδέψεις μ’ ένα «γεια σου». Αλλά να τον έχεις καθημερινά καθισμένο στον σβέρκο σου, να σε καλεί οποτεδήποτε στο γρα­ φείο του ή να εισβάλλει απροειδοποίητα στο δικό σου, είναι μια φοβερή δοκιμασία.Την ημέρα ειδικά που έφτασαν στην εφημε­ ρίδα οι προσκλήσεις του Φεστιβάλ, δεν χρειαζόμουν παρά μια σπίθα, μια τόση δα σπίθα, για να εκραγώ. «Παρελθέτω απ’ εμού» είπα στον Πρόκο κι άφησα την πρό­ σκλησή μου πάνω στα χαρτιά του.