Πάντα ήρωες

G R A N D C O R P S M A L A D E 18 ασθενείς με βαριά εγκαύματα... Ωραία, λέω, νομίζω... θα το γλεντήσουμε. Η μηχανή σβήνει τελικά. Η πίσω πόρτα ανοίγει, οι γνωστές χειρονομίες της τηλεοπτικής σειράς Στην εντατική , και αι- σθάνομαι το φορείο που είμαι ξαπλωμένος να γλιστράει έξω από το νοσοκομειακό. Ο ήλιος με χτυπάει στο πρόσω- πο και δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Νιώ- θω σαν να πιέζουν τα βλέφαρά μου. Είναι ένας μήνας τώρα που δεν έχουμε συναντηθεί έτσι ο ήλιος κι εγώ, και η συ- νεύρεση είναι λίγο βίαιη. Για μια στιγμή, ο τύπος σπρώχνει το φορείο, περνάμε μια πόρτα. Μπαίνοντας μέσα σ’ αυτό το καινούργιο κτίριο βρίσκω επιτέλους λίγη δροσιά. Διασχίζουμε ατέλειωτους διαδρόμους, με τα νέον στερεωμένα στο ταβάνι να τρεμο- παίζουν σαν φλας, ο τραυματιοφορέας σταματά κι εγώ περιμένω. Νέα κεφάλια σκύβουν πάνω μου για να με χαι- ρετήσουν, ξεκινάμε πάλι. Χωνόμαστε στο εσωτερικό ενός ασανσέρ, μεγάλου σαν την τραπεζαρία του σπιτιού μου, και διασχίζουμε πάλι άλλους διαδρόμους, ακόμα πιο μα- κρείς. Πιστεύω πως ο αρχιτέκτονας αυτού του Κέντρου είχε από πολύ μικρός πάθος για τους διαδρόμους. Καταλή- γουμε σ’ αυτό που θα πρέπει να είναι το δωμάτιό μου για τους επόμενους μήνες. Δύο βοηθοί νοσοκόμοι φτάνουν για να βοηθήσουν να μεταφερθώ στο κρεβάτι μου. Γλιστρά- νε τα μπράτσα τους κάτω από το σώμα μου και μετράνε δυνατά: «Ένα, δύο... τρία». Στο τρία με σηκώνουν με τη