Πάντα ήρωες

17 Θέλω να κάνω εμετό. Είναι πάντα μια ταλαιπωρία για μένα όλα τα μέσα μεταφο- ράς, όποια κι αν είναι αυτά. Παθαίνω ναυτία όχι μόνο στο πλοίο αλλά και στο αεροπλάνο, στο αυτοκίνητο, παντού… Να με λοιπόν, καρφωμένος ανάσκελα, μια αληθινή δο- κιμασία. Είναι 11 Αυγούστου και θα πρέπει να έχει 35 βαθμούς μέσα στο ασθενοφόρο. Είμαι ιδρωμένος αλλά όχι τόσο όσο ο βοηθός νοσοκόμος που είναι από πάνω μου. Τον βλέπω να χειρίζεται τα σωληνάκια, τα σακουλάκια και άλλα πολλά περίεργα πράγματα. Ο ιδρώτας στο πρόσωπό του γλιστράει σαν νερό μέχρι το σαγόνι του σχηματίζοντας σταγόνες. Είναι αηδιαστικό. Μόλις έχω βγει από το νοσοκομείο που ήμουν για ανάνηψη τις τελευταίες εβδομάδες. Με οδηγούν σήμερα σ’ ένα με- γάλο Κέντρο Αποκατάστασης που συγκεντρώνει την αφρό- κρεμα των αναπήρων βαριάς μορφής: παραπληγικούς, τετραπληγικούς, κρανιο-τραυματίες, ακρωτηριασμένους,