Ο πνευματιστής του Χίτλερ

15 1 Μόνος στο κέντρο της σκηνής , κάτω από το φως ενός προβολέα, σιωπηλός, ατενίζει το ακροατήριο. Αμέτοχος, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, αδιάφορος σε οποιαδήπο­ τε προσδοκία. Δεν είναι ψηλός, ούτε αδύνατος και, παρά το προσεγμένο του ντύσιμο, θα περνούσε απαρατήρητος χωρίς εκείνο το αντιφέγγισμα των χεριών και του βλέμματος. Τα λευκά, αφύσικα μακριά δάχτυλα που, ανήσυχα κουρνιασμέ­ να, αδημονούν να περάσουν στη δράση. Οι κόρες των ματιών του σαρώνουν την αυλαία. Σταδιακά οι ψίθυροι σταματούν. Η ένταση της φωνής του αρχικά είναι χαμηλή, σχεδόν ανε­ παίσθητη. Ίσα που ακούγεται, αποπνέει όμως έναν οικείο αέρα, εξομολογητικό... «Μια νέα εποχή ανατέλλει. Ό,τι ονειρεύτηκε το ανθρώπινο είδος και είδαν μάντεις και προφήτες παίρνει επιτέλους σάρ­ κα και οστά μέσα από τη δική μας δύναμη, βούληση και δρά­ ση. Μια αέναη κίνηση ηλεκτρίζει την κοινωνία, προβάλλο­ ντας τις επιθυμίες της στο μέλλον. Κάτι θαυμαστό και μαγικό διαφαίνεται σ’ αυτές τις αλλαγές, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τις οικονομικές και πολιτικές δυσκολίες». Ο τόνος της φωνής του ξαφνικά ανεβαίνει, η ένταση αυ­ ξάνεται. Κοιτάζω γύρω μου, βλέμματα προσηλωμένα στη