Οι τελευταίες μέρες (Germania)

H A R A L D G I L B E R S 24 Ο Οπενχάιμερ και η Λίζα είχαν επίσης αποκτήσει τη σταθερή συνήθεια να κουβαλούν πάντα μαζί τους ένα μικρό βαλιτσάκι με τα απολύτως απαραίτητα, για περίπτωση ανάγκης. Ο Οπενχάιμερ έκλεισε σφιχτά τα μάτια του όταν τον τύφλωσε το δυνατό φως. Ο Πάουλε τον είχε εντοπίσει ανάμεσα στα μεγά- λα βαρέλια. Έτεινε την παλάμη του μπροστά, για να προστατεύσει τα μάτια του από το εκτυφλωτικό φως του φακού. «Δεν μου λες, Πάουλε, από πότε σου αρέσει η Τσάρα Λεά- ντερ;» τον καλωσόρισε με ερώτηση ο Οπενχάιμερ. Ο ξένος στράφηκε έκπληκτος. Για μια στιγμή τράβηξε τη βα- λίτσα κοντά στο στήθος του σαν να ήθελε να την προστατεύσει, όμως, όταν είδε τη χαλαρή στάση του Πάουλε, άφησε το χέρι του να πέσει. «Νόμιζα ότι θα την είχατε κοπανήσει κιόλας». Για κάποιον λόγο, η ολοφάνερη ευθυμία του Πάουλε εκνεύρι- σε τον Οπενχάιμερ, γι’ αυτό απάντησε τραχιά: «Νομίζεις ότι θα φύγω αποδώ μέσα οικειοθελώς;». «Με το μαλακό, κύριε επιθεωρητά» προσπάθησε ανόρεχτα να τον καθησυχάσει ο Πάουλε. «Πού να ξέρω! Πάντως, έχω φέρει κάτι για σας». Έδωσε στον Οπενχάιμερ ένα αντικείμενο από σκληρό χαρτί. «Τι στο καλό είναι αυτό;» ρώτησε ο Οπενχάιμερ. «Είναι μια ταυτότητα, σε περίπτωση που θελήσετε να βγείτε έξω και πέσετε στην αγκαλιά κάποιου μπόγια ηρώων ». Μπορεί μεν να μην την είχε ακούσει ακόμη αυτή την έκφραση ο Οπενχάιμερ, όμως φανταζόταν τι μπορούσε να σημαίνει. Σίγου- ρα τα Ες Ες και η Βέρμαχτ είχαν φτάσει τώρα στο σημείο να μαζεύουν διαβάτες από τον δρόμο και να τους αναγκάζουν να υπερασπιστούν την πόλη. Ο Οπενχάιμερ πλησίασε την πυροστιά κρατώντας την ταυτό-