Οι φαροφύλακες

Ο Ι Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Ε Σ 25 της εισόδου, κοντά είκοσι μέτρα πάνω από το νερό, από στιβαρό ερυθρό ορείχαλκο και προκλητικά κλειστή. Το πλήρωμά του φωνάζει. Καλούν τους φαροφύλακες και φυσούν μια στριγκιά σφυρίχτρα. Πιο πάνω, ακόμα πιο ψηλά, ο πύργος στενεύει τρυπώντας τον ουρανό, κι ο ου­ ρανός σε απάντηση ρίχνει τη ματιά του στο μικρό τους σκάφος που σκαμπανεβάζει απορημένο. Να το πάλι εκεί­ νο το ασπροπούλι, αυτό που τους ακολούθησε στ’ ανοιχτά. Διαγράφει κύκλους, γύρω γύρω, κρώζοντας ένα μήνυμα που δεν καταλαβαίνουν. Ο νεαρός σκύβει πάνω απ’ το πλάι του καϊκιού κι αδειάζει το πρωινό του στη θάλασσα. Σηκώνονται, χαμηλώνουν · περιμένουν, περιμένουν. Ο Τζόρι κοιτάζει ψηλά τον πύργο, που υψώνεται επι­ βλητικός έξω από την ίδια του τη σκιά, και το μόνο που ακούει είναι τα κύματα, τον παφλασμό τους και το άφρι­ σμα, το γλείψιμο και το κατάβρεγμα των βράχων, και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι το αγνοούμενο κορίτσι για το οποίο άκουσε στο ραδιόφωνο το πρωί, η στάση του λεωφορείου, η άδεια στάση του λεωφορείου, και η ορμη­ τική, ανελέητη βροχή.