Οι φαροφύλακες

Ο Ι Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Ε Σ 23 κόσια ενενήντα τρία. Καταστράφηκε δύο φορές προτού της ανάψουν τελικά το φιτίλι. Λένε πως, όταν τη χτυπάει άγρια ο καιρός, βγάζει έναν ήχο σαν γυναίκα που κλαίει, εκεί που χώνεται ο άνεμος ανάμεσα στις πέτρες». Λεπτομέρειες ξεπροβάλλουν μέσα από το γκρίζο: τα παράθυρα του φάρου, το τσιμεντένιο δαχτυλίδι της βάσης και το στενό μονοπάτι με τις σιδερένιες βαθμίδες που ανη­ φορίζουν προς την πόρτα της εισόδου, γνωστές ως «σκυ­ λίσια βήματα». «Μας βλέπουν;» «Τώρα πια». Μα την ίδια στιγμή που βγαίνουν από το στόμα του οι λέξεις ο Τζόρι ψάχνει για τη φιγούρα που προσδοκούσε πως θα έβλεπε να περιμένει εκεί κάτω στο δαχτυλίδι, τον αρχι­ φαροφύλακα με την μπλε σκούρα στολή του και το λευκό κασκέτο ή τον βοηθό του, να τους κάνει νόημα να προσεγ­ γίσουν. Σίγουρα τα μάτια τους θα είναι στο νερό από το ξημέρωμα. Κοιτάζει το καζάνι γύρω από τη βάση του φάρου με προσοχή, προσπαθώντας ν’ αποφασίσει τον καλύτερο τρό­ πο προσέγγισης: αν θα φέρει το σκάφος με την πλώρη ή με την πρύμνη, αν θα ρίξει άγκυρα ή θα το αφήσει λάσκα. Παγωμένο νερό κατακλύζει ένα βυθισμένο λαγούμι από βράχους: Όταν η θάλασσα ανεβαίνει, οι βράχοι χάνονται · όταν χαμηλώνει, ξεπροβάλλουν σαν γυαλιστερά μαύρα δόντια. Απ’ όλους τους πύργους, ο Αξιωματικός, ο Λύκος και η Κόρη είναι οι πιο δύσκολοι να κατεβάσεις άνθρωπο, κι αν έπρεπε να διαλέξει, θα ’λεγε ότι τον τίτλο τον κερ