Misterioso

A R N E D A H L 8 μα θα αέριζε όταν θα κατέφθανε, δεύτερη ως συνήθως, αρχίζο­ ντας ταυτόχρονα την καλοδιάθετη φλυαρία της. Εκείνος ερχόταν πάντα πρώτος. Καθαρή ρουτίνα. Όλα ήταν τα ίδια όπως πάντα. Το επανέλαβε πολλές φορές απομέσα του: όλα είναι τα ίδια όπως πάντα. Πιθανώς να έλεγε τις περισσότερες φορές, ενίοτε. Στάθηκε στο ταμείο του και άνοιξε το συρτάρι. Έβγαλε από εκεί μια μακριά επιχρυσωμένη θήκη και ζύγισε στο χέρι του ένα από τα βελάκια του νταρτ. Το ειδικό όπλο του. Ακόμα και ανάμεσα στους έμπειρους, δεν ήταν πολλοί εκεί­ νοι που ήξεραν πώς έπρεπε να είναι ένα βελάκι. Τα δικά του ήταν μακριά, ειδικής κατασκευής, με σώμα δώδεκα εκατοστών, από τα οποία τα επτά, περίπου, αποτελούσαν τη «μύτη» – ένα μήκος που πάντα ξάφνιαζε τους αντιπάλους– και είχαν αρκετά κοντά, πυκνά φτερά. Πήρε τα τρία βελάκια και πέρασε πίσω από τον διαχωριστι­ κό τοίχο φτάνοντας στο εσωτερικό γραφείο. Εκεί βρισκόταν ο στόχος. Δίχως να κοιτάξει κάτω, πήγε και στάθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε οι μύτες των παπουτσιών του να αγγίζουν τη μικρή μαύρη γραμμή η οποία απείχε 237 εκατοστά από το στόχο και εκσφενδόνισε με ρυθμό συγκεκριμένο τα τρία βελάκια. Όλα πήγαν και καρφώθηκαν στη μεγάλη περιοχή του τομέα του άσου. Αυτό ήταν προθέρμανση. Όλα καρφώθηκαν εκεί που έπρεπε. Όλα ήταν όπως έπρεπε. Έπλεξε τα δάχτυλα των χεριών του. Τέντωσε τα χέρια του μπροστά μέχρι που ακούστηκε ένα ελαφρό «κρακ» και μετά ξέπλεξε τα δάχτυλα και τα κούνησε λίγο να χαλαρώσουν. Μετά ξαναπήρε την αρμάθα με τα κλειδιά από την τσέπη του παλτού του, κινήθηκε κατά μήκος του διαχωριστικού τοίχου, έστριψε