Μικρές φωτιές παντού

C E L E S T E N G 12 για τα καλά, χωρίς να αφήσει κανέναν πίσω της για να την υπερασπιστεί, και οι άνθρωποι μπορούσαν –και το έκαναν– να λένε ό,τι τους κατέβαινε. Ωστόσο, όταν έφτασαν τα πυροσβεστικά, και για αρκετό καιρό μετά, κανείς δεν ήξε­ ρε τι είχε συμβεί. Οι γείτονες μαζεύτηκαν όσο πιο κοντά γινόταν στην αυτοσχέδια μπάρα –ένα περιπολικό παρκα­ ρισμένο λοξά σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων– και παρακολουθούσαν τους πυροσβέστες που ξετύλιγαν τις μάνικες με τη σκοτεινή όψη ανθρώπων που αναγνωρίζουν μια απέλπιδα προσπάθεια. Στην απέναντι πλευρά του δρό­ μου, οι πάπιες της λιμνούλας βουτούσαν το κεφάλι τους κάτω απ’ το νερό αναζητώντας χορτάρια, παντελώς αδιά­ φορες για την αναταραχή. Η κυρία Ρίτσαρντσον στεκόταν στο δεντρόφυτο γρασί­ δι, κρατώντας σφιχτά τον γιακά της γαλάζιας ρόμπας της. Αν και κόντευε μεσημέρι, κοιμόταν όταν ήχησαν οι ανι­ χνευτές καπνού. Είχε ξαπλώσει αργά και ακόμη χουζού­ ρευε, λέγοντας στον εαυτό της ότι το άξιζε μετά από μια μάλλον ζόρικη μέρα. Το προηγούμενο βράδυ, καθώς χάζευε από το παράθυρό της στον επάνω όροφο, είχε δει ένα αμά­ ξι να σταματά μπροστά απ’ το σπίτι. Το δρομάκι ήταν μα­ κρύ και καμπύλο, σχηματίζοντας ένα βαθύ ημικύκλιο σαν πέταλο που συνέδεε το πεζοδρόμιο με την εξώθυρα και ύστερα έστριβε ξανά προς τον δρόμο, ο οποίος βρισκόταν καμιά τριανταριά μέτρα και βάλε πιο πέρα, πολύ μακριά για να μπορεί η κυρία Ρίτσαρντσον να διακρίνει καθαρά, κι εξάλλου, μολονότι Μάιος, στις οχτώ είχε σχεδόν νυχτώ­ σει. Εκείνη αναγνώρισε όμως το μικρό καφετί Volkswagen