Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 12 ] εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πώς κάμπτεται και αναδιπλώ- νεται ήπώς μπορεί να υπάρχουν κι αλλού παράλληλες εκδοχές του. Όχι, εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο ταρολόγια του τοίχουκαι του χεριούμάς διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερό ρυθμό: τικ-τακ, κλικ-κλοκ. Υπάρχει άραγε τίποτε πιο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη; Κι όμως, αρκεί η παραμικρή χαράήπόνος για ναμας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος. Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς – μέχρι να έρθει τελικά η ώρα που όντως χάνεται ορι- στικά και δεν επιστρέφει ποτέ. Δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τα μαθητικά μου χρόνια και δεν αισθάνομαι καμία νοσταλγία γι’ αυτά, καθώς όμως το σχολείο είναι το μέρος όπου άρχισαν όλα, είμαι υποχρεωμένος να ανατρέξωεπιτροχάδην σε μερικά περιστατικά που με τον καιρό απέκτησαν ανεκδοτολογικό χα- ρακτήρα, σε μερικές θολές αναμνήσεις που ο χρόνος παρα- μόρφωσε, μετατρέποντάς τες σε βεβαιότητα. Αφούδεν μπορώ πια να είμαι βέβαιος για τα πραγματικά γεγονότα, ας μείνω πιστός στην εντύπωση που άφησαν τα συμβάντα αυτά. Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Ήμασταν τρεις κι εκείνος έγινε ο τέταρτος. Δεν περιμέναμε ότι θα υπήρχε κάποια προσθήκη στον στενό μας κύκλο · οι παρέες