Καμένη

[ 8 ] που ίσως να την έκαναν να τον συγχωρήσει. Όμως δεν υπήρ- χαν λόγια που θα μπορούσαν να αλλάξουν αυτό που εκείνη είχε δει να γίνεται μπροστά της, αλλά ακόμα κι αν υπήρχε τρόπος να καταφέρει ο Καλόνα το αδύνατο, δεν είχε καθόλου χρόνο. Η Ζόι εξαπέλυσε με όλη της τη δύναμη το στοιχείο του πνεύ- ματος καταπάνω του. Πέτυχε τον αθάνατο με δύναμη που ξεπερνούσε το σωμα- τικό επίπεδο. Η ουσία του –το είναι του– ήταν καμωμένα από πνεύμα, κι αυτό ήταν το στοιχείο που τον κρατούσε ζωντανό τόσους αιώνες τώρα, το στοιχείο με το οποίο ένιωθε ανέκαθεν τη μεγαλύτερη σιγουριά, όπως και τη μεγαλύτερη δύναμη. Η επίθεση της Ζόι τον κατέκαψε. Τον σήκωσε με τόση δύναμη στον αέρα, που το σώμα του εκσφενδονίστηκε δυνατά πάνω από το τεράστιο πέτρινο τείχος που χώριζε το νησί των βρικο- λάκων από τον κόλπο της Βενετίας. Τα παγωμένα νερά τον σκέπασαν, πνίγοντάς τον. Ο πόνος μέσα του τον μούδιασε ολοκληρωτικά και προς στιγμή έπαψε να παλεύει. Μήπως έπρεπε να εγκαταλείψει αυτή τη φοβερή μάχη για τη ζωή και όλα να τελειώσουν εδώ; Μήπως έπρεπε να αφεθεί και να της επιτρέψει να τον συντρίψει, άλλη μια φορά; Ωστόσο, ένα κλά- σμα του δευτερολέπτου αφότου έκανε αυτή τη σκέψη, το ένιω- σε . Η ψυχή της Ζόι έγινε συντρίμμια και, όπως ακριβώς η πτώση του τον είχε μεταφέρει από τον έναν κόσμο στον άλλο, έτσι και το δικό της πνεύμα έφυγε από αυτή τη ζωή. Τον πόνεσε αυτό, τον πόνεσε περισσότερο και από το χτύ- πημα της Ζόι. Όχι η Ζόι! Ποτέ του δε θέλησε να της κάνει κακό. Παρά τις μηχανορραφίες της Νεφερέτ, παρά τις ραδιουργίες και τα σχέ-