Τα τελευταία παιδιά στη Γη 7: Η κούρσα της Αποκάλυψης

20 Δεν μπορεί να είναι καλό αυτό. Θυμάστε που έλεγα πως ούτε στην επόμενη πόλη δε θα έφτανε να πάμε η βενζίνη, όχι στο Άγαλμα της Ελευθερίας; Ε, αυτό εννοούσα. Οοχ, την πατήσαμε. «Ε, δε θα το έλεγες και τύχη τώρα αυτό…» λέει ο Κουίντ. Ο δρόμος φουσκώνει και σείεται. Το πεζοδρόμιο ανοίγει. Τα μαγαζιά καταρρέουν. Οι λάμπες του δρό- μου πέφτουν. Νιώθω κομμάτια από τσιμέντο να με χτυπούν δυνατά, σαν χαλάζι. Η σκιά του Μολάκιου μας σκεπάζει. Η αμαξοστοι- χία-τέρας είναι έτοιμη να μας καταβροχθίσει…