Τα τελευταία παιδιά στη Γη 7: Η κούρσα της Αποκάλυψης

19 ΟΝτερκ κοιτάζει τον Σαλιάρη, μετά τον Κουίντ, και μετά πάλι τον Σαλιάρη. Ύστερα– «ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ;» φω- νάζει ο Ντερκ. «Γιατί επιστημονικά–» «ΘΑ ΣΑΣΧΩΡΙΣΩΕΣΑΣΤΟΥΣΤΡΕΙΣ ΑΝΔΕ ΣΤΑ- ΜΑΤΗΣΕΤΕΝΑΜΙΛΑΤΕ!» φωνάζει η Τζουν και γυρί- ζει να μας κοιτάξει αυστηρά. «Λοιπόν, ΑΚΟΥΣΤΕ. Βλέ- πετε εκείνη την έξοδο μπροστά μας; Αν μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί, μπορεί να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τοΜολάκιο και μπορεί να μη σκοτωθούμε σήμερα!» Μισοκλείνω τα μάτια. Έχει δίκιο η Τζουν – η στρο- φή της εξόδου θα μας βγάλει από την πορεία του Μο- λάκιου. Κι αυτό σημαίνει ότι… θα επιβιώσουμε! Κι αυτό σημαίνει επίσης ότι… θα καταφέρω να πω επιτέλους ολόκληρη τη σκέψη μου χωρίς να με διακόψουν με άλλο ένα μάθημα γύρω από την «επιστήμη της Υπερ-γλίτσας»! Χαμογελάω. Μια μέρα όλα αυτά θα είναι μια μακρι- νή ανάμνηση. Χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μια αστεία ιστορία που θα λέμε στα ρομπότ-εγγόνια μας… Και τότε, μέσα σε μια στιγμή, όλα γκρεμίζονται. Μπροστά μου σκάει μια εξάτμιση: το Μπουμ Καρτ της Τζουν ξερνάει καπνό. Ύστερα, ταΜπουμΚαρτ του Κουίντ και του Ντερκ αρχίζουν να τρέμουν και να τρα- ντάζονται. Κι ύστερα αρχίζει να τραντάζεται και η δική μου μηχανή. Κοιτάζω το ταμπλό: το ντεπόζιτο βενζίνης είναι άδειο .