Η γυναίκα και το νευρόσπαστο

P I E R R E L O U Ϋ S 20 μένα, μελαμψά κορμιά μιας ωρυόμενης και πολύχρωμης μαρίδας. Τα παιδιά συρρέουν από παντού, σχηματίζουν φασαριόζικα τάγματα μάχης κραδαίνοντας ένα κουρελό- πανο στην άκρη ενός ραβδιού και κυριεύουν τα σοκάκια ξεφωνίζοντας, κρυμμένα πίσω από πάνινες μάσκες που αφήνουν να φαίνεται μέσα από δύο τρύπες η χαρά των ματιών τους: « ¡ Anda! ¡ Hombre! que nome conoce! » * φωνάζουν, και το πλήθος των μεγάλων παραμερίζει μπροστά σ’ αυτή την τρομερή εφόρμηση των μασκαράδων. Στα παράθυρα, στα μιραδόρες, συνωστίζονται αμέτρη- τα καστανά κεφάλια. Όλες οι κοπέλες της περιοχής βρί- σκονται στη Σεβίλλη την ημέρα αυτή και γέρνουν στο φως του ήλιου τα κεφάλια τους, φορτωμένα με πλούσια μαλλιά. Ο χαρτοπόλεμος πέφτει σαν χιόνι. Η σκιά από τις βεντάλιες βάφει σε μια απαλή γαλάζια απόχρωση τα πουδραρισμένα μαγουλάκια. Φωνές, καλέσματα, γέλια βουίζουν ή τσιρί- ζουν μέσα στα στενά δρομάκια. Εκείνη την ημέρα του καρναβαλιού, μερικές χιλιάδες κάτοικοι κάνουν περισσό- τερη φασαρία από ολόκληρο το Παρίσι. Ωστόσο, στις 23 Φεβρουαρίου του 1896, την Κυριακή των Pi ñ atas , ο Αντρέ Στεβενόλ έβλεπε να πλησιάζει το τέλος του καρναβαλιού της Σεβίλλης με ένα ελαφρό αίσθημα θλίψης, * Έλα, ρε φίλε! Δεν θα με γνωρίσεις!