Ένας μυστηριώδης Βίκινγκ (Κουρσάροι της περιπέτειας)

20 Να τον πάρουμε μαζί μας!» είπε ο Μπιόρν, απευ­ θυνόμενος στον βασιλιά. Ο Ζιρκ τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό. «Δηλαδή εσύ είσαι…» «Ο πρίγκιπας Μπιόρν. Συγγνώμη που σε χτύ­ πησα». «Όχι, εγώ σε χτύπησα!» πετάχτηκε ο Ζιρκ. Ο βασιλιάς Ράγκναρ έκρυψε το χαμόγελό του. «Βλέπω ότι δεν το βάζεις εύκολα κάτω, μικρέ. Ο γιος μου έχει δίκιο. Θα σε φροντίσουμε εμείς. Πή­ γαινέ τον σπίτι, Μπιόρν. Χρειάζεται φαγητό, ρού­ χα και ξεκούραση». «Δε θέλω να ξεκουραστώ! Οι Άριοι αιχμαλώτισαν την οικογένειά μου και τώρα μπορεί να τους που­ λάνε για σκλάβους!» Ο Ζιρκ έπεσε στα γόνατα κι έπιασε τα χέρια του βασιλιά. «Σε ικετεύω. Εσύ είσαι δίκαιος και γενναίος βασιλιάς. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πάει χαμένο!» Ο Ράγκναρ κοίταξε το αδύνατο και κατάχλωμο αγόρι που τον θερμοπαρακαλούσε. Παρόλο που ήταν γονατιστό μπροστά του, πράγμα όχι και τόσο αριστοκρατικό για έναν άντρα, είχε μεγάλη αξιο­ πρέπεια. Φαινόταν στο βλέμμα του. Η φυσική του δύναμη θα ερχόταν αργότερα, όσο θα μεγάλωνε. «Έχε εμπιστοσύνη στον βασιλιά σου · μόνος σου δε θα τα καταφέρεις. Θα στείλω τους άντρες μου