Ο εκτελεστής του γελωτοποιού

Ο Ε Κ Τ Ε Λ Ε Σ ΤΗΣ ΤΟΥ Γ Ε ΛΩΤΟΠΟ Ι ΟΥ 21 γορεί τον εαυτό της που δεν μου πρόσφερε διάδοχο, αφού «είναι προφανές ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μου». Με κά- ποιο τρόπο θα το ξεπεράσουμε οι δυο μας κι αυτό. Το εκτιμώ που ανέλαβες τις άλλες μου υποχρεώσεις εκεί. Ο αδελφός μου μου είπε αρκετά για τον χαρακτήρα του αγριόγατου · σας συμπονώ και σας ευχαριστώ βαθιά. Σε ποιον άλλο θα μπορού- σα να βασιστώ τέτοια ώρα για μια χάρη τόσο ακραία; Πιστεύω να καταλαβαίνεις γιατί είμαι τόσο επιφυλακτικός σε αυτό το θέμα. Δώσε στη Βίξεν ένα χάδι, μια αγκαλιά και ένα με- γάλο κόκαλο από μένα. Είμαι σίγουρος ότι οφείλω πολλά τόσο στη δική της επαγρύπνηση όσο και στη δική σου. Με καλεί η γυναίκα μου κάτω στις αίθουσες. Πρέπει να τελειώσω αυτό το μήνυμα και να το στείλω. Ίσως να έχει να σου πει περισσότερα ο αδελφός μου από εμένα όταν συναντηθούν ξανά οι δρόμοι σας. Ανυπόγραφο γράμμα προς τον σταβλάρχη Μπέριτς από τον Σίβαλρι Φρέσκο χιόνι κούρνιαζε σαν λευκό ανάχωμα πάνω στα γυμνά, μαύρα κλαδιά των σημύδων που περιστοίχιζαν τον δρόμο. Λευ­ κό λαμπύριζε πάνω στο μαύρο σαν χειμωνιάτικη στολή γελω­ τοποιού. Το χιόνι έπεφτε σε μεγάλα, ανάλαφρα κομμάτια από νιφάδες, απλώνοντας άλλη μια λευκή, αστραφτερή στρώση πάνω στο χιόνι που κάλυπτε ήδη την αυλή. Οι σκληρές κοψιές από ρόδες στον αμαξόδρομο φάνταζαν πιο απαλές, τα χνάρια του αγοριού εδώ κι εκεί πάνω στο χιόνι έσβηναν, οι γραμμές των μονοπατιών λειαίνονταν αφήνοντας μια απλή υπόνοια της ύπαρξής τους. Ενώ κοιτούσα κατέφτασε άλλη μία άμαξα, που την έσερναν δυο γκρίζα πιτσιλωτά άλογα. Η κόκκινη κάπα του αμαξά ήταν σκεπασμένη από το χιόνι. Ένας μικρός υπηρέτης,