Δεν μπορεί να είναι αλήθεια

Α Ν Ν E H O L T 12 μύτη και στο φως από το φωτιστικό της οροφής φάνταζε σαν βέλος πάνω από τη σκοτεινή τρύπα που κάποτε ήταν στόμα. Μόνο ένα απομεινάρι παρέμενε από τη γλώσσα, που φαινόταν πως είχε κοπεί προσεκτικά – η τομή ήταν καθαρή και ευδιά- κριτη. Η ζέστη στο δωμάτιο ήταν σχεδόν αποπνικτική. Ο επιθεω- ρητής Σίγκμουντ Μπέρλι από την Ειδική Υπηρεσία Δίωξης Εγκλήματος έκλεισε εντέλει το κινητό του και κοίταξε το ηλε- κτρονικό θερμόμετρο μέσα από το παράθυρο με την πανορα- μική θέα στα νοτιοανατολικά. Έξω η θερμοκρασία ήταν σχεδόν είκοσι δύο βαθμοί κάτω από το μηδέν. «Παράξενο που δεν σπάνε τα τζάμια» είπε χτυπώντας σιγανά το τζάμι. «Σαράντα εφτά βαθμοί διαφορά μέσα κι έξω. Απίστευτο!» Κανείς δεν φάνηκε να τον ακούει. Κάτω από τη μεταξωτή ρόμπα με τον γυαλιστερό χρυσαφή γιακά η νεκρή γυναίκα ήταν γυμνή. Η ζώνη σερνόταν στο πά- τωμα. Ένας νεαρός αστυνομικός από το αστυνομικό τμήμα του Ρομερίκε έκανε ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος όταν είδε την κίτρινη σπείρα. «Διάβολε!» είπε με κομμένη ανάσα και πέρασε αμήχανα τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά του. «Νόμισα πως ήταν φίδι!» Το ακρωτηριασμένο όργανο από το στόμα της γυναίκας ήταν επιδέξια τυλιγμένο σε χαρτί και ακουμπισμένο στο στυ- πόχαρτο στο γραφείο μπροστά της, με την άκρη να προβάλλει μέσα από όλο το κόκκινο: ένα εξωτικό παχύφυτο · ωχρή σάρκα με ακόμα πιο ωχρούς γευστικούς κάλυκες και μελανούς λεκέ- δες από κόκκινο κρασί στον βλεννογόνο και στις θηλές. Ένα μισοάδειο κρασοπότηρο ισορροπούσε πάνω σε μια στοίβα χαρ- τιά στην άκρη του γραφείου. Μπουκάλι δεν φαινόταν πουθενά. «Δεν μπορούμε τουλάχιστον να καλύψουμε τα στήθη της;» είπε ο αστυνόμος ξεροβήχοντας. «Είναι απάνθρωπο να…»