Δεν μπορεί να είναι αλήθεια

11 1 Σ τα ανατολικά του Όσλο, εκεί που οι λόφοι κατηφορίζουν προς τη μικρή πόλη που διασχίζει ο ποταμός Νίτα, τα αυτοκίνητα είχαν παγώσει στη διάρκεια της νύχτας. Οι διαβά- τες κατέβαζαν τους σκούφους τους χαμηλά στ’ αυτιά και τύ- λιγαν τα κασκόλ πιο σφιχτά γύρω από τον λαιμό τους καθώς βάδιζαν με κόπο ένα βασανιστικό παγωμένο χιλιόμετρο μέχρι τη στάση του λεωφορείου στον κεντρικό δρόμο. Τα σπίτια στο αδιέξοδο δρομάκι, με το χιόνι να στοιβάζεται στις εισόδους τους, έκλειναν την παγωνιά έξω τραβώντας τις κουρτίνες. Σε μια παλιά βίλα στο τέρμα του δρόμου δίπλα στο δάσος κρέ- μονταν παγοκρύσταλλοι ενός μέτρου από το γείσο της στέγης, παγωμένη απειλή πάνω από την είσοδο. Το σπίτι ήταν λευκό. Μέσα από την εξώπορτα με το αδια- φανές κρύσταλλο και το μπρούντζινο πόμολο, στα αριστερά ενός ασυνήθιστα μεγάλου χολ, σε ένα δωμάτιο όπου κυριαρ- χούσε η μινιμαλιστική τέχνη και τα βαριά έπιπλα, πίσω από ένα επιβλητικό γραφείο και ανάμεσα σε κούτες με γράμματα που δεν είχαν ανοιχτεί ήταν καθισμένη μια νεκρή γυναίκα. Το κεφάλι της ήταν πεσμένο πίσω και τα χέρια της ακουμπούσαν στα μπράτσα της πολυθρόνας. Μια λεπτή γραμμή ξεραμένο αίμα είχε κυλήσει από το κάτω χείλος στον γυμνό λαιμό της, χωριζόταν στα στήθη της και ενωνόταν ξανά πάνω σε ένα εντυπωσιακά επίπεδο στομάχι. Αίμα είχε τρέξει και από τη