Αντι-θεά (Ο πόλεμος της θεάς 1)

[ 18 ] Θα μάθεις, της έλεγε πάντα. Και μάλλον είχε δίκιο. Αφού όμως δε θα μπορούσαν να ξεγελούν εσαεί πρωτάκια για να τους παίρνουν τα λεφτά, καλά θα έκαναν να έχουν και μια εναλλα­ κτική. Όπως το κολέγιο. ΗΚασσάνδρα αφουγκράστηκε τους χτύπους της καρδιάς του Άινταν κι ένιωσε το ζεστό του αίμα να κυλά με δύναμη κάτω από το μάγουλό της. Την πρώτη φορά που του είπε πως ήξερε ότι το χάρισμά της θα χανόταν, τον είχε ρωτήσει αν θα έχανε μαζί μέρος της γοητείας της. Αν θα γινόταν βαρετή, συνηθι­ σμένη. Εκείνος είπε όχι, μερικές φορές όμως, όταν έκανε κά­ ποια πρόβλεψη, το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο. Γεμάτο θαρρείς περηφάνια. «Λες να νιώθω χαζή;» ρώτησε η Κασσάνδρα. «Χαζή;» «Όταν δε θα μπορώ πια να δω το μέλλον. Θα ’ναι κενό; Σαν λέξεις στην άκρη της γλώσσας που δεν μπορώ να θυμηθώ;» «Όχι». Τη φίλησε στο κεφάλι. «Δε νομίζω πως θα ’ναι έτσι». «Πώς λες να είναι;» «Λέω πως θα είναι… όπως η ζωή» είπε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα. «Όπως ζουν οι άλλοι άνθρωποι. Νομίζω πως θα πας στο κολέγιο, πως θα πάω κι εγώ στο κολέγιο, και θα βρού­ με κάπου να μείνουμε μαζί. Αυτό δε θέλεις;» Αυτό ήθελε. Παρά τις όποιες ανησυχίες της, δεν έβλεπε την ώρα. Ίσως να ήταν ωραία να μην ξέρει, έστω και για αλλαγή, τι θα γίνει. Ίσως να έμοιαζε περισσότερο με περιπέτεια. Ο Άινταν έλεγε πως κάποιοι θα σκότωναν για να είχαν την ικανότητά της, εκείνη όμως δεν καταλάβαινε γιατί. Ποτέ δεν της είχε χρησιμέ­ ψει ιδιαίτερα. «Ναι, αυτό θέλω. Γι’ αυτό διαβάζω».