Αμνησία

1 Β ρήκα το κορίτσι νεκρό με μία σφαίρα στο σαλόνι του σπι- τιού μου. Ξύπνησα μέσα σε μια δίνη αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε συνήθως όταν μεθούσα και έπεφτα σε άλλο κρεβάτι από το δικό μου. Η πρώτη μου επαφή με την πραγματικότητα ήταν το απόμακρο τρίξιμο της κούνιας στην μπροστινή βεράντα· η δεύ- τερη, το χτύπημα της λάμπας καθώς τεντωνόμουν, πριν ακόμη ανοίξω τα μάτια μου. Το μοιραίο που στοίχειωνε τη ζωή μου τελευταία έκανε τη λάμπα να πέσει στο πάτωμα και την του- λίπα χίλια κομμάτια. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα στο πάτωμα. Ένιωθα έναν οξύ πόνο στο στήθος, το αριστερό μου χέρι ήταν μουδιασμένο και το μάγουλο πατικω- μένο. Όταν μισάνοιξα τα βλέφαρα, το πρώτο που αντίκρισα ήταν το σχήμα του μπουκαλιού της βότκας στο χαμηλό τραπεζάκι, στο ένα μέτρο απόσταση. Υπό αυτή τη γωνία η προοπτική το είχε μεταμορφώσει σε κολοσσιαίο έργο, έναν οβελίσκο στο ύψος της αποτυχίας μου. Έκανα έναν μορφασμό αηδίας και βυθίστη- κα ξανά στο σκοτάδι που είχε αρχίσει να μου γίνεται οικείο. Η επικριτική φωνούλα βάλθηκε να μου μιλά σχεδόν αμέσως. Έχω αποδεχθεί το πρόβλημά μου με το αλκοόλ και έχω μάθει να αναγνωρίζω αυτή τη φωνούλα από τα πρώτα κιόλας λεπτά του βάρους και της ενοχής. Το κάνω σιωπηρά, σαν ένα παιδί που