Άγρια φύση

J A N E H A R P E R 16 Κι άλλη σιωπή. «Τι είπε;» «Τίποτα». «Τίποτα απολύτως;» «Δεν μίλησε κανείς. Νόμισα ότι το είχε στην τσέπη της και πατήθηκε κατά λάθος το κουμπί της κλήσης». Το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση έδειχνε μια πρόσφατη φωτογραφία της Άλις Ράσελ. Έμοιαζε τραβηγμένη σε πάρτι. Είχε τα ξανθά μαλλιά της μαζεμένα ψηλά σ’ ένα περίπλοκο χτένισμα και φορούσε ένα ασημί φόρεμα που αναδείκνυε τις ώρες που περνούσε στο γυμναστήριο. Φαινόταν πέντε χρόνια νεότερη από την ηλικία της, μπορεί και παραπάνω. Και χαμο- γελούσε στην κάμερα έτσι όπως ποτέ δεν είχε χαμογελάσει στον Φαλκ και στην Κάρμεν. «Δοκίμασα να της τηλεφωνήσω όταν ξύπνησα, πρέπει να ήταν γύρω στις έξι και μισή» είπε ο Φαλκ, κοιτάζοντας ακόμη την τηλεόραση. «Δεν το σήκωσε». Η τηλεόραση έδειχνε τώρα μια εναέρια λήψη της λοφοσειράς Γκίραλανγκ. Κορυφές και κοιλάδες απλώνονταν ως το βάθος του ορίζοντα, ένας πράσινος ωκεανός που κυμάτιζε κάτω από το αδύναμο χειμωνιάτικο φως. ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ… Η Κάρμεν περίμενε σιωπηλή. Ο Φαλκ μπορούσε ν’ ακούσει την ανάσα της. Στην τηλεόραση οι λόφοι έδειχναν ψηλοί. Τερά- στιοι μάλλον. Το παχύ χαλί που σχημάτιζαν οι κορυφές των δέντρων έμοιαζε εντελώς αδιαπέραστο από τη γωνία λήψης της κάμερας. «Δώσ’ μου ένα λεπτό ν’ ακούσω το μήνυμα πάλι» της είπε. «Θα σε ξαναπάρω». «Εντάξει». Η γραμμή έκλεισε. Ο Φαλκ κάθισε στον καναπέ του μες στο μισοσκόταδο, με