1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης

N I K L A S N A T T O C H D A G 32 μου ντροπή· δεν μπορώ να κοιτάξω συνάνθρωπο στα μάτια χωρίς να θυμηθώ την αδικοπραγία μου, που μου προκαλεί οδύνη αβά- σταχτη. Τις φωτεινές ώρες του ημερονυκτίου πρέπει πλέον να τις περνάω σαν να είμαι σε λήθαργο. Περιστασιακά υπάρχει διαθέσιμο εδώ και θηβαϊκό βάμμα 4 , το οποίο ρίχνει σε καταστολή μυαλό και σώμα μαζί, μετριάζει πόνους και δεινά και μου επιτρέπει να περνώ τη μέρα με τόσο ομιχλώδεις αισθήσεις, ώστε με δυσκολία να παίρνω είδηση ακόμα και τον πιο επίμονο επισκέπτη. Μολαταύτα, τις πολύτιμες αυτές σταγό- νες, αραιωμένες σε νερό με ζάχαρη ή μέλι, έπρεπε να τις μοιρά- ζομαι με πολλούς άλλους. Τ’ αποθέματα μειώνονται συχνά πυκνά, έστω κι αν είμαστε οι τυχεροί της υπόθεσης, μια που άκουσα ότι το νοσοκομείο διαθέτει και την παρτίδα που ανήκει ουσιαστικά στο τρελοκομείο. Για τα βράδια που δεν δίνουν σταγόνες απο- φάσισα να υποκρίνομαι. Θα λικνίζομαι μπρος πίσω ή θα κλείνο- μαι στον εαυτό μου, με τα μάτια μισάνοιχτα, θα σιγοτραγουδώ άτονα και θα κοιτάζω στο πουθενά, μέχρι οι επισκέπτες μου να χάνουν την υπομονή τους, να σηκώνονται να φεύγουν και να με αφήνουν ήσυχο για να κάθομαι και να αναλογίζομαι την ενοχή μου. Κι έτσι θα μένω μέχρι να προχωρήσει το μούχρωμα και ν’ ακολουθήσει ξοπίσω του η νύχτα, όταν αόρατος θα μπορώ να βγάζω έξω τα σύνεργα της γραφής. Ο ευεργέτης μου μου ζήτησε να γράφω, ώστε να συγκεντρώνω ευκολότερα τις μνήμες των ατυχών γεγονότων που με οδήγησαν σε τέτοια κατάσταση αφερεγγυότητας, και ίσως να συμβιβαστώ με τις πράξεις που με εκτόπισαν εδωδά στην έρημη παραλία της Σαλτχουέν και στο νοσοκομείο του Ντανβίκεν. Μου είπαν ότι δεν είμαι κύριος του μυαλού μου και ό,τι δεν πάει καλά μ’ εμένα