Παιδιά διάλειμμα: Χειμώνας 2018-2019 Τεύχος 38

Μια ιστορία που ψάχνει το τέλος της Η Εύη Γεροκώστα έγραψε μία ιστορία… χωρίς τέλος! Και τώρα που πέθανε ο παππούς; Έφυγαν μαζί του οι ιστορίες; Έφυγαν τα τραγούδια; Τι λέξεις θα έτρωγαν; Τι νότες θα έπιναν; Πώς θα μεγάλωναν; Θέλουμε να απαντήσεις εσύ σ’ αυτές τις ερωτήσεις –και σε όποιες άλλες σου έρχονται στο μυαλό– και να γράψεις το τέλος της ιστορίας. Αν θέλεις, μπορείς να μας στείλεις το τέλος σου στη διεύθυνση Τ.Θ. 21001, 11410 Αθήνα ή στο e-mail: paidia-dialeimma@metaixmio.gr και, πού ξέρεις, ίσως το δεις δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα μας! 9 10 Η Εύη Γεροκώστα γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και λογοτεχνική μετάφραση και έχει ασχοληθεί με την προστασία του περιβάλλοντος, τη μετάφραση βιβλίων και την αφήγηση παραμυθιών σε σχολεία, βιβλιοθήκες, θέατρα, μουσικές σκηνές κ.ά. Είναι επίσης υπεύθυνη για τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Ελιές, μάγουλα και πορτοκάλια Το μικρό αγόρι στεκόταν στο παράθυρο του σπιτιού του κι έβλεπε τα φανάρια ν’ αναβοσβήνουν. «Πράσινα τα φύλλα της ελιάς, κόκκινα τα μάγουλα των παιδιών, πόσο πορτοκαλί τα πορτοκάλια…» σιγοτραγουδούσε. Το αγόρι πήγαινε στο σχολείο. Μάθαινε καινούρια γράμ- ματα, καινούριους αριθμούς, καινούριους ανθρώπους. Η μαμά του δούλευε σκληρά στο σπίτι μιας κυρίας που δεν περπατούσε πια. Η κυρία είχε μακριά μεταξένια μαλλιά και κάθε μέρα έστελνε κάτι στο αγόρι – ένα ξύλινο κουτάκι σκα- λιστό, βόλους, βιβλία με εικόνες. Ο μπαμπάς του δούλευε ακόμα πιο σκληρά σ’ ένα εργο- στάσιο. Ήταν δυνατός και μπορούσε να κουβαλήσει ακόμα και πέντε γεμάτες κούτες τη μία πάνω στην άλλη. Ο παππούς δούλευε πιο σκληρά απ’ όλους. Γιατί κάθε βρά- δυ, όταν μαζεύονταν όλοι στο σπίτι, τους έλεγε την ιστορία και το τραγούδι της ημέρας. Ιστορίες και τραγούδια από τη χώρα με τις πιο πράσινες ελιές, τα πιο κόκκινα μάγουλα και τα πιο πορτοκαλί πορτοκάλια. Ο παππούς ήταν ο παραμυθάς του χωριού. Έλεγε τις πιο όμορφες, τις πιο μαγικές ιστορίες. Την ιστορία με του φεγγα- ριού την κόρη, τα τρία χρυσά ροδάκινα, την ουρά της αγελά- δας, το λουλούδι της αυγής. Και πάντα έβρισκε ένα τραγούδι ταιριαστό με την ιστορία της ημέρας. Πριν φύγουν για τη μακρινή χώρα, κάθε βράδυ φορούσε την καλή του κελεμπία, έπαιρνε το σκαμνάκι του και πήγαινε στην πλατεία του χωριού. Μαζεύονταν όλοι γύρω του και η ιστορία άρχιζε, άρχιζε το τραγούδι. Κι όλοι άκουγαν. Έτρωγαν λέξεις, έπιναν νότες. Και μεγάλωναν. Κανείς δε μεγαλώνει χωρίς παραμύθια και τραγούδια, έλεγε ο παππούς και ίσιωνε την κελεμπία του, για να μην τσαλακωθεί. Μετά, όλα άλλαξαν. Ευτυχώς ξαφνικά, σκεφτόταν το μικρό αγόρι. Για να μην προλάβουν να το νιώσουν. Ένα ταξίδι αστραπή. Ένα σπίτι σπιρτόκουτο. Μια γλώσσα γλωσσοδέτης. Ευτυχώς υπήρχαν κι εκεί πράσινες ελιές, κόκ- κινα μάγουλα και πορτοκαλί πορτοκάλια. Το μικρό αγόρι έμαθε τον δρόμο για το καινούριο σχολείο. Η μαμά γνώρισε την κυρία με τα μεταξένια μαλλιά που δεν περπατούσε. Ο μπαμπάς έμαθε να σηκώνει πέντε γεμάτες κούτες τη μία πάνω στην άλλη. Και ο παππούς έμαθε να λέει τις ιστορίες και τα τραγούδια του μέσα στο σπίτι σπιρτόκουτο. Την ιστορία με τον ελέφαντα και τη μυρμηγκίνα, τον δράκο με το ένα μάτι, την πέτρα που ονειρεύεται. Και πάντα έβρισκε ένα τραγούδι ταιριαστό με την ιστορία της ημέρας. Κι όλοι άκου- γαν. Έτρωγαν λέξεις, έπιναν νότες. Και μεγάλωναν. Ένα φθινόπωρο ο παππούς πέθανε. Δυστυχώς ξαφνικά , σκέφτηκε το μικρό αγόρι. Γιατί, αυτή τη φορά, το ένιω- σαν για τα καλά… Tα βιβλία της Εύης Γεροκώστα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο: BΡΑΒΕΊΟ ΤΟΥ ΚΎΚΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΑΙΔΙΚΟΎ ΒΙΒΛΊΟΥ