Η λεοπάρδαλη

J O N E S B O Η Λ Ε Ο Π Α Ρ Δ Α Λ Η 36 37 «Αυτό εννοώ κι εγώ». Η Κάγια νόμιζε ότι είδε ένα αχνό χα­ μόγελο. «Εξερράγην κι άρχισα να τα πίνω στο αεροπλάνο. Με ανάγκασαν να κατέβω στο Χονγκ Κονγκ». «Υπάρχουν αρκετές πτήσεις για τη Μανίλα από εδώ». «Συνειδητοποίησα ότι, πλην των ηφαιστείων, το Χονγκ Κονγκ δεν στερείται τίποτα έναντι της Μανίλα». «Όπως;» «Όπως επαρκή απόσταση από τη Νορβηγία». Η Κάγια έγνεψε καταφατικά. Είχε διαβάσει τις εκθέσεις για την υπόθεση του Χιονάνθρωπου. «Και κυρίως» συνέχισε ο Χάρι, δείχνοντας με ένα από τα ξυλάκια του «το Χονγκ Κονγκ έχει τα νουντλς του Λι Γιουάν. Πρέπει να τα δοκιμάσεις. Μια μπουκιά φτάνει να σε πείσει ν’ αλλάξεις υπηκοότητα». «Μια μπουκιά νουντλς; Ή το όπιο;» Δεν ήταν στο στιλ της να είναι τόσο άμεση, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να καταπνίξει τη συστολή της. Είχε μία και μοναδική ευκαιρία να πετύχει τον σκοπό για τον οποίο είχε έρθει στο Χονγκ Κονγκ. Εκείνος σήκωσε τους ώμους του κι επικεντρώθηκε στα νουντλς του. «Καπνίζεις συχνά όπιο;» «Σπάνια». «Και γιατί το κάνεις;» Της απάντησε με γεμάτο το στόμα. «Για να μην πίνω. Είμαι αλκοολικός. Ορίστε, να ένα ακόμα πλεονέκτημα του Χονγκ Κονγκ σε σχέση με τη Μανίλα: μικρότερες ποινές για ντόπα. Και καθαρότερες φυλακές». «Το ήξερα ότι είχες πρόβλημα με το αλκοόλ, αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν και ναρκομανής». «Αναλόγως. Τι εννοείς με το “ναρκομανής”;» « Πρέπει να πάρεις το ναρκωτικό σου;» «Όχι, αλλά το θέλω». «Έρχεσαι;» της είπε. «Ώρα για δείπνο». Η ώρα είχε πάει σχεδόν τρεις το πρωί. Γκρίζες, μεταλλικές γρί­ λιες κάλυπταν τις βιτρίνες των καταστημάτων και των εστιατο­ ρίων στο Τσάνγκινγκ. Όχι όμως και του Λι Γιουάν. «Και πώς βρέθηκες τελικά στο Χονγκ Κονγκ;» ρώτησε η Κά­ για, κοιτάζοντας τον Χάρι που κρατούσε ένα λευκό μπολάκι κι έχωνε στο στόμα του ολόκληρες μπουκιές από ψιλά νουντλς, με έναν άκομψο μα αποτελεσματικό τρόπο. «Με το αεροπλάνο. Κρυώνεις;» Η Κάγια έβγαλε αμέσως τις παλάμες της κάτω από τους γοφούς της. «Γιατί εδώ όμως;» «Στη Μανίλα πήγαινα. Το Χονγκ Κονγκ ήταν η ενδιάμεση στάση». «Στις Φιλιππίνες. Και τι θα έκανες εκεί;» «Θα βούταγα σ’ ένα ηφαίστειο». «Ποιο ηφαίστειο;» «Τι να σου πω; Ξέρεις κανένα;» «Μπα. Έχω διαβάσει μόνο ότι υπάρχουν αρκετά. Στην... εμ... Λουζόν;» «Δεν τα πας κι άσχημα. Υπάρχουν συνολικά δεκαοχτώ ηφαί­ στεια. Τρία από αυτά στη Λουζόν. Εγώ ήθελα ν’ ανέβω στο βουνό Μαγιόν. Δυόμισι χιλιάδες μέτρα. Στρωματοηφαίστειο». «Κωνικό ηφαίστειο με απότομες πλαγιές που δημιουργήθηκε από επάλληλα στρώματα λάβας». Ο Χάρι σταμάτησε να μασουλάει και την κοίταξε. «Και εκρή­ ξεις στη σύγχρονη εποχή;» «Πολλές. Τριάντα;» «Τα αρχεία λένε σαράντα εφτά, από το 1616. Η τελευταία το 2002. Υπεύθυνη για τουλάχιστον τρεις χιλιάδες θανάτους». «Τι συνέβη;» «Η πίεση έφτασε στο αμήν». «Εννοώ μ’ εσένα, τι σου συνέβη;»