Η λεοπάρδαλη

J O N E S B O Η Λ Ε Ο Π Α Ρ Δ Α Λ Η 20 21 ήταν όταν κάποιος της είπε φεύγοντας: «Εντάξει, μα να θυμά­ σαι, αγάπη μου: δεν είσαι και η τέλεια καλλονή . Τα δόντια σου είναι μικρά και μυτερά. Μη χαμογελάς και πολύ». Έκτοτε, χαμογελούσε ακόμα πιο ανέμελα. Η Κάγια φόρεσε ένα χακί παντελόνι κι ένα λεπτό αδιάβροχο τζάκετ και γλίστρησε ανάλαφρα και αθόρυβα μέχρι τη ρεσεψιόν. «Η Έπαυλη Τσάνγκινγκ;» ρώτησε ο ρεσεψιονίστας, αδυνα­ τώντας να μη σηκώσει το ένα του φρύδι. Έδειξε προς μια κατεύ­ θυνση: «Ανεβείτε την Κίμπερλι Ρόουντ, μετά τη Νέιθαν Ρόουντ και στρίψτε αριστερά». Τα ξενοδοχεία και τα πανδοχεία στις χώρες που είναι μέλη της Ιντερπόλ υποχρεούνται από τον νόμο να καταγράφουν στα μητρώα τους τους ξένους πελάτες τους. Όταν όμως η Κάγια είχε επικοινωνήσει με τη γραμματέα του νορβηγού πρέσβη για να μάθει πού βρισκόταν ο άντρας τον οποίο έψαχνε, η γραμματέας τής είχε εξηγήσει ότι η έπαυλη Τσάνγκινγκ δεν ήταν ούτε ξενο­ δοχείο ούτε «έπαυλη» – κάποια μεγάλη κι ακριβή κατοικία. Ήταν ένα συνονθύλευμα από εμπορικά καταστήματα, ταχυφα­ γεία, εστιατόρια κι ίσως εκατό πιστοποιημένα και μη ξενοδο­ χεία, από δύο μέχρι είκοσι δωματίων, στοιβαγμένα μέσα σε τέσ­ σερα οικοδομικά τετράγωνα. Τα δωμάτια προς ενοικίαση ήταν από μικρά, απλά, καθαρά και συμπαθητικά δωματιάκια μέχρι ποντικότρυπες και κελιά ενός αστέρος. Και πάνω απ’ όλα: στην Έπαυλη Τσάνγκινγκ , ένας άνθρωπος με μέτριες απαιτήσεις από τη ζωή μπορούσε να κοιμηθεί, να φάει, να ζήσει, να εργαστεί και να αναπαραχθεί δίχως ν’ αφήσει στιγμή τη μυρμηγκοφωλιά. Η Κάγια βρήκε την είσοδο του Τσάνγκινγκ από τη μεριά της Νέιθαν Ρόουντ, έναν πολυσύχναστο δρόμο γεμάτο επώνυμα προϊόντα, λαμπερές προσόψεις καταστημάτων και μεγάλες βι­ τρίνες. Προχώρησε στο εσωτερικό. Μυρωδιές από τις κουζίνες των ταχυφαγείων. Ήχοι από τσαγκάρηδες. Ραδιοφωνικές εκπο­ μπές που μετέδιδαν ισλαμικές προσευχές, και κουρασμένα βλέμματα σε καταστήματα μεταχειρισμένων ρούχων. Έσκασε μπούρ και του Τόκιο. Tα κτίρια γύρω της υψώνονταν σαν μυρ­ μηγκοφωλιές τερμιτών, τρομακτικά κι εντυπωσιακά την ίδια στιγμή, σαν αλλόκοτη μαρτυρία για το πώς προσαρμόζεται η ανθρωπότητα όταν εφτά εκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να βρουν στέγη σε κάτι λιγότερο από εκατό τετραγωνικά χιλιόμε­ τρα. Η Κάγια ένιωσε την εξάντληση να την καταβάλλει, έβγαλε τα παπούτσια της και έπεσε στο κρεβάτι. Παρόλο που το δωμά­ τιο ήταν δίκλινο και το ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων, το ένα μέτρο και είκοσι εκατοστά του πλάτους του κρεβατιού έπιανε ολόκληρο το δωμάτιο. Συνειδητοποίησε ότι, ανάμεσα σε όλες αυτές τις μυρμηγκοφωλιές, εκείνη έπρεπε να βρει έναν άνθρωπο που όλα έδειχναν πως δεν είχε καμιά όρεξη να βρεθεί. Για μια στιγμή ζύγισε τις επιλογές της: να κλείσει τα μάτια της ή να αναλάβει δράση; Μετά σοβάρεψε, σηκώθηκε, γδύθηκε και μπήκε στο ντους. Όταν τελείωσε στάθηκε μπροστά στον κα­ θρέφτη και επιβεβαίωσε δίχως ίχνος αυτοϊκανοποίησης αυτό που είχε πει ο Κινέζος από το Χονγκ Κονγκ: ναι, ήταν όντως όμορφη. Δεν επρόκειτο περί απλής γνώμης· ήταν ένα αντικειμε­ νικό γεγονός, όσο αντικειμενική μπορεί να είναι η ομορφιά. Τα ψηλά ζυγωματικά, τα έντονα, κατάμαυρα, καλοσχηματισμένα φρύδια της πάνω από τα σχεδόν παιδικά, ορθάνοιχτά της μάτια. Οι πράσινές τους ίριδες που λαμπύριζαν από την ένταση μιας ώριμης, νεαρής γυναίκας. Τα καστανά της μαλλιά στο χρώμα του μελιού, τα γεμάτα χείλη που έμοιαζαν να φιλάει το ένα το άλλο γύρω απ’ το σχετικά μεγάλο στόμα της. Ο λεπτός, μακρύς της λαιμός, το εξίσου λυγερό κορμί της· τα δυο μικρά στήθη, δυο μικρά λοφάκια, δυο κύματα σε μια θάλασσα άψογου, αν και λευκού σαν χιόνι, δέρματος. Οι απαλές καμπύλες των γοφών της. Τα μακριά της πόδια, που είχαν κάνει δυο πρακτορεία μο­ ντέλων από το Όσλο να ταξιδέψουν μέχρι το σχολείο της στο Χόκσουν μόνο και μόνο για να εισπράξουν την άρνησή της μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού σαν να της έλεγαν πως θα το μετα­ νιώσει. Αυτό που την είχε ευχαριστήσει περισσότερο απ’ όλα