Η λεοπάρδαλη

15 J O N E S B O 14 2 ΤΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ 18 Δεκεμβρίου Οι μέρες είναι σύντομες. Έξω έχει ακόμη φως, αλλά εδώ, στο δωμάτιο του μοντάζ, βασιλεύει το αιώνιο σκοτάδι. Στο φως της λάμπας μου, οι άνθρωποι στις επιτοίχιες φωτογραφίες μοιά- ζουν εκνευριστικά χαρούμενοι, εκνευριστικά ανυποψίαστοι. Γε- μάτοι προσδοκίες, σίγουροι πως έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, επίπεδη κι ατάραχη σαν γαλήνιος, απέραντος ωκεανός στο πέρασμα του χρόνου. Μάζεψα άρθρα από τις εφημερίδες, έκοψα όλες τις δακρύβρεχτες ιστορίες για τη σοκαρισμένη οι- κογένεια και πέταξα όλες τις αιμοσταγείς λεπτομέρειες γύρω από την εύρεση του πτώματος. Κράτησα μόνο την αναπόφευ- κτη φωτογραφία που κάποιος συγγενής ή φίλος έδωσε σ’ έναν επίμονο δημοσιογράφο, μια εικόνα της έτσι όπως ήταν στην ακμή της, όταν χαμογελούσε λες κι ήταν αθάνατη. Η αστυνομία δεν ξέρει και πολλά. Όχι ακόμη. Σύντομα όμως θα ανακαλύψουν κι άλλα για να κάνουν τη δουλειά τους. Τι να είναι αυτό –ό,τι κι αν είναι– , πού να βρίσκεται αυτό που κάνει έναν άνθρωπο δολοφόνο; Είναι άραγε κάτι έμφυτο, στα γονίδιά μας, μια κληρονομική δυνατότητα που κάποιοι έχουν μα κάποιοι άλλοι όχι; Ή μήπως γεννιέται από κάποια ανάγκη κι αναπτύσσεται σε σύγκρουση με τον κόσμο, σαν μια στρατηγική επιβίωσης, μια ασθένεια που σώζει, μια λογική πα- ραφροσύνη; Γιατί όπως η ασθένεια είναι ένας πυρετώδης βομ- Τα δάχτυλά της βρήκαν το καλώδιο που κρεμόταν απ’ το στόμα της. Το τράβηξε διστακτικά μέχρι που τεντώθηκε. Υπήρχαν τόσα πράγματα που δεν είχε κάνει και τώρα μετά­ νιωνε γι’ αυτό. Φυσιολογικό ήταν. Μα αν μια ζωή αυταπάρνησης σήμαινε πως θα μπορούσε τώρα να βρίσκεται οπουδήποτε αλ­ λού εκτός από εδώ, τότε θα την είχε διαλέξει μονομιάς. Ήθελε να ζήσει. Αυτό μόνο. Ό,τι ζωή και να ’ταν. Τόσο απλά. Τράβηξε το καλώδιο. Οι βελόνες πετάχτηκαν μέσα από τα κυκλικά εξογκώματα. Εί­ χαν μήκος εφτά εκατοστά. Τέσσερις διαπέρασαν τα δυο της μάγουλα, τρεις τα ρουθούνια της, δύο τα ιγμόρειά της και δύο βγήκαν από το πιγούνι της. Δύο τρύπησαν τον λάρυγγά της, μία το δεξί και μία το αριστερό της μάτι. Κάποιες εισχώρησαν στο πίσω μέρος του ουρανίσκου της κι έφτασαν στον εγκέφαλό της. Μα καμιά τους δεν έγινε η άμεση αιτία του θανάτου της. Η ακι­ νητοποιημένη μεταλλική σφαίρα έκανε αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια να φτύσει το αίμα που κυλούσε από τις πληγές μες στο στόμα της. Κι έτσι το αίμα γέμισε το στόμα της κι άρχισε να ρέει στον λάρυγγα και στα πνευμόνια της μπλοκάροντας την οξυγόνωση του κυκλοφορικού, πράγμα που οδήγησε σε ανακο­ πή και σ’ αυτό που ο παθολόγος που συνέταξε αργότερα την αναφορά θα αποκαλούσε εγκεφαλική υποξία, δηλαδή απουσία οξυγόνου απ’ τον εγκέφαλό της. Με άλλα λόγια, η Μπόργκνι Στεμ-Μίρε πνίγηκε.