Ζούσαμε πάντα σ' ένα κάστρο

Z O Y Σ Α Μ Ε Π Α Ν Τ Α Σ ‘ Ε Ν Α Κ Α Σ Τ Ρ Ο 11 και τα χαλασμένα αυτοκίνητα, τα άδεια μπιτόνια βενζίνης και τα παλιά στρώματα και τα υδραυλικά και τις σκάφες που οι Χάρλερ είχαν κουβαλήσει εκεί και που –πραγματικά το πιστεύω– τους άρεσαν πάρα πολύ. Το σπίτι των Ρότσεστερ ήταν το πιο όμορφο σπίτι στην πόλη και κάποτε υπήρχε εκεί μια βιβλιοθήκη με τοίχους από ξύλο καρυδιάς, μια σάλα στον δεύτερο όροφο και ένας χείμαρρος από τριαντάφυλλα στη βεράντα· η μητέρα μας γεννήθηκε εκεί και δικαιωματικά το σπίτι έπρεπε να ανή­ κει στην Κόνστανς. Αποφάσισα, όπως πάντα, ότι θα ήταν πιο ασφαλές να περάσω μπροστά από το ταχυδρομείο και το σπίτι των Ρότσεστερ, παρότι δεν μου άρεσε να βλέπω το σπίτι όπου γεννήθηκε η μητέρα μου. Αυτή η πλευρά του δρόμου ήταν γενικά έρημη το πρωί, καθώς ήταν σκιε­ ρή, και μετά τη στάση μου στο παντοπωλείο θα περνούσα αναγκαστικά μπροστά από το κατάστημα γενικού εμπο­ ρίου για να γυρίσω σπίτι – και δεν άντεχα να περάσω δυο φορές. Έξω από το χωριό, στον Χιλ Ρόουντ, στον Ρίβερ Ρόουντ και στο Ολντ Μάουντεν, άνθρωποι σαν τους Κλαρκ και τους Κάρινγκτον είχαν χτίσει πανέμορφα καινούργια σπί­ τια. Αναγκάζονταν να περνούν μέσα από το χωριό για να πάνε στον Χιλ Ρόουντ και τον Ρίβερ Ρόουντ, επειδή ο κεντρικός δρόμος του χωριού ήταν ταυτόχρονα ο αυτοκι­ νητόδρομος που διέσχιζε την πολιτεία, εντούτοις τα παι­ διά των Κλαρκ και τα αγόρια των Κάρινγκτον πήγαιναν σε ιδιωτικά σχολεία, ενώ τα τρόφιμα έφταναν στις κουζίνες του Χιλ Ρόουντ από τις κωμοπόλεις και την πόλη· η αλλη